Trzeba dobić do 24000 :D Wierzę w was :*!

85. Kopniak.

Piotr dość szybkim i sprawnym ruchem zaprzestał całować Hanę, po czym odstawił ją na ziemię (cały czas stała na czubkach palców).. Niemalże w tej samej chwili, po raz ostatni spoglądając na żonę, złapał z powrotem do ręki bagaż, po czym nawet się nie oglądając wyszedł z domu, tym razem już nie trzaskając drzwiami..

Goldberg stała tam przez pewien okres czasu, cały czas w koszmarnym amoku jak i cała „oslupiała”.. Nie mogła bowiem uwierzyć w to, co przed dosłownie ułamkiem sekundy miało miejsce.. okropne poczucie winy wypełniło jej duszę, a kilka kropel mimowolnie zaczęły jej spływać po policzku.. Cały czas również dotykała swoich ust, lecz zupełnie nieświadomie..

- Gdzie Piotr? – znienacka zapytała Miri, która była już nieopodal Hany..

Na jej słowa, Hana otarła dość dyskretnie łzy, po czym obróciła się w stronę siostry, cały czas powstrzymując się jednak przed płaczem..

Kiedy nie była w stanie wydusić z siebie nawet słowa, a łzy znowu napłynęły jej do oczu, nie zważając na nic, po prosto szybkim krokiem weszła na schody, udając się do sypialni..

W pokoju, gdy zobaczyła okropny bałagan oraz pustą walizkę, w której przed jeszcze chwilą były rzeczy Piotra z ogromnym bólem, cała zapłakana opadła na łóżko.. Oczywiście, wcale tego nie planując położyła się po stronie łóżka Gawryły, odruchowo wtulając się w jego poduszkę, która dosadnie była przepełniona jego zapachem..

Z tego wszystkiego, z tego bólu i żalu co było zarazem przesiąknięte złością po chwili zasnęła, cały czas mocno trzymając poduszkę Piotra.. W ten sposób czuła, jakby był teraz przy niej..

W tym samym czasie, Piotr który miał mieć właśnie samolot, wcale do niego nie wsiadł.. Nawet nie pojechał na to całe lotnisko, tylko poszedł na plażę, którą tak niedawno pokazała mu żona.. Jego Hana..

Nie pojechał sam do domu, ponieważ nie był wstanie tam jechać bez niej.. Po prostu bez niej, to nie był dom.. Mimo tego, że był na nią tak okropnie zły, za tą całą sytuację, że przez tyle czasu nigdy mu nic o tym całym Paolu nie wspomniała, nie mógł zrobić nic innego, niż tylko pojechać z powrotem do Hany..

Kiedy emocje już opadły, a Piotr był wreszcie w stanie racjonalnie myśleć, wsiadł do pierwszej wolnej taksówki, chcąc jak najszybciej znaleźć się obok żony..

Było już dość późno, więc wchodząc do rodzinnego domu Hany, starał się zachowywać jak najciszej, ponieważ nie chciał przez przypadek nikogo obudzić.. Gdy już zamknął za sobą drzwi, w tym samym momencie na przedpokoju zapaliła się światło.. Oczywiście nie samo.. Zaskoczył Piotra widok, Ojca Hany, który mimo tego, że był w szlafroku, wyglądał jakby na kogoś czekał..

Kiedy mężczyzna w podeszłym wieku, zobaczył, że to Piotr, od razu szczerze uśmiechając się w jego stronę, a zarazem podchodząc obok niego, powiedział..

- Dobrze synu, że wróciłeś.. Wiedziałem, że jesteś porządnym i rozsądnym człowiekiem..- mężczyzna po raz kolejny tego dnia, zaczął intensywnie klepać Piotra po ramieniu, pokazując jednocześnie, jak bardzo jest z niego dumny…

- Musiałem..- rzucił na odchodne Piotr, kiedy już wchodził po schodach..

Po chwili, gdy dość ostrożnie otworzył drzwi od ich sypialni zobaczył, że świeci się mała nocna lampka.. Po cichu położył obok walizki swoją torbę, którą wcześniej zupełnie bezcelowo zapakował.. Kiedy już to zrobił, przysiadł się na łóżku obok żony, która spała..

Odruchowo, odgarnął jej włosy z policzka, które przysłaniały jej niemalże całą twarz.. Nie chciał jej jednak obudzić..Mimo to, Hana od razu otworzyła oczy, po czym równie szybko podniosła się do pozycji siedzącej..

- To chyba sen.. Przecież Piotr pojechał do domu..- powiedziała do siebie Hana, cały czas nie spuszczając wzroku z mężczyzny siedzącego obok.

- Kochanie.. Jestem tutaj i nigdzie nie pojechałem.. Dom bez Ciebie to nie dom..- Piotr spojrzał dość czule na żonę, jednocześnie gładząc ją po policzku..

Kiedy nagle Hanie, po raz kolejny w dzisiejszym dniu, zaczęły spływać łzy po policzku, mężczyźnie zaczęło dosłownie krajać się serce.. Dopiero teraz dotarło do niego to, jak ogromną przykrość musiał wyrządzić przez to całe swoje dzisiejsze zachowanie żonie.. Nie mógł sobie tego wybaczyć..

- Proszę Cię nie płacz..- powiedział niemalże przez zaciśnięte zęby Gawryło, po czym bez chwili zastanowienia dość mocno przytulił Hanę.. Trzymał ją w ramionach bardzo mocno, by poczuła w nim wsparcie, a zarazem by mu wybaczyła..

- Nie chciałem żebyś przeze mnie cierpiała..- dodał po chwili na ucho żonie..

- Wiem.. Ale po prostu jestem zła na siebie.. To całe dzisiejsze zamieszanie to moja wina.. Powinnam Ci wszystko powiedzieć już na samym początku, a nie..- mówiąc to Hana, cały czas intensywnie wtulała się w tors ukochanego..

- Dość.. Już do tego nie wracajmy..

Hana nie zwracając już nawet uwagi na Piotra, wyrwała się z jego objęć, po czym obiema rękoma złapała się za brzuch.. Właśnie poczuła dziwne uczucie w głębi siebie.. Tak jakby dzieciaki zaczęły kopać.. W zasadzie to jest to bardzo prawdopodobne, ponieważ jest to już dwudziesty tydzień czyli jakoś piąty miesiąc..

- Co się dzieje ?- zapytał z ogromną troską w głosie Gawryło, patrząc zarazem z ogromnym przerażeniem na Hanę..

- Zobacz..- Hana w tym momencie złapała męża za dłoń kładąc ją jednocześnie na swoim brzuchu.. Przez jeszcze chwilkę można było poczuć delikatne coś.. „coś” dlatego, że nie były to jeszcze pełne kopnięcia tylko dopiero ich początek..

- Chyba dzieciaki cooośś..- kobieta nie zdążyła dokończyć, ponieważ Gawryło równie szybko ją pocałował.. Był tak dumny z tego, co przed chwilą miało miejsce, ze brakowało mu słów by opisać uczucie, jakie właśnie wypełniało jego duszę.. Jedynie zdołał wydobyć z siebie kilka słów…

- Wiesz, że Cię kocham.. – powiedział patrząc cały czas intensywnie w oczy Goldberg.. Po chwili dopowiedział..

- Was też..- dotykając Hanę delikatnie po raz kolejny za brzuch..

KOMENTUJCIE :) ♥ I ODPOWIADAJCIE W ANKIECIE ♥ !!!