Coś nowego, lecz tak dobrze znanego! Cz.9 !

Było widać, że Hana nawet nie chce rozmawiać z bratem, ponieważ nie zważając dosłownie na nic, po prostu poszła dalej korytarzem nawet się za siebie nie oglądając.. Kiedy była już przed samochodem Piotra, dopiero zaczęła racjonalnie myśleć.. Właśnie wtedy, wydarzenia z przed chwili dopiero do niej dotarły.. Pierwszy raz od wielu lat zobaczyła brata.. Nie zmienił się co prawda za bardzo, ale to że był stażystą kompletnie zdziwiło Hanę.. Zawsze się bowiem upierał, że nigdy w życiu nie zostanie lekarzem, już nie mówiąc, że chirurgiem..

Z rozważań kobiety, wyrwał ją głos Piotra, który właśnie ją dogonił i podszedł do samochodu..

- Wszystko okej ?- zapytał z ogromną troską w głosie mężczyzna..

- Tak, tak…- możemy już jechać ?

- Pewnie..- mówiąc to Gawryło otworzył samochód..

Cała drogę do hotelu, po raz kolejny nie odzywali się do siebie ani słowem.. Hana po prostu nadal była w ogromnym szoku, a mężczyzna widział, że Goldberg jest jakaś „nie swoja”.. Dlatego też, nie chciał jej naciskać.. jak będzie chciała to sama mu wszystko opowie.

Kiedy dojechali na miejsce, a potem kiedy znaleźli się przed drzwiami swoich pokoi, Piotr nie chciał zostawiać Hany samej, lecz także bał zapytać się jej wprost, czy może wejść..

Gdy Hana otwierała drzwi od swojego pokoju, mężczyzna chciał już się jej o to zapytać, lecz ta go wyprzedziła..

- Wejdziesz ?- Hana wtedy po raz pierwszy, od szpitala odezwała się słowem do męzczyny.. Nie chciała być teraz sama.. Potrzebowała bowiem koło siebie, kogoś bliskiego, kogoś komu mogła by się zwierzyć.. Nie była pewna, czy Piotr wydaje się dobrą osobą do takiego czegoś, lecz większego wyboru nie miała.. Z resztą bardzo lubiła spędzać czas w jego towarzystwie..

Po chwili obydwoje weszli do pokoju Goldberg.. Równie szybko, obydwoje usiedli na kanapie, lecz nieco z dala od siebie.. Piotr w końcu odważył się zacząć rozmowę..

- Więc Przemek to Twój brat ?- zapytał mężczyzna bacznie spoglądając na Hanę..

Kobieta postanowiła się przed nim otworzyć.. „raz się żyje”..- pomyślała, po czym zaczęła rozmowę..

- Tak.. Nie widziałam go od kilku dobrych lat.. Nie dawał znaku życia.. Najbardziej nie mogę wybaczyć mu tego, że nie pojawił się nawet na pogrzebie Ojca..- w tym momencie, po raz kolejny, kobiecie napłynęły łzy do oczu..

Kiedy tylko pomyślała o Ojcu, że go już nie ma, po prostu chciało jej się płakać.. Nie mogła nadal w to uwierzyć..

Minę Hany, od razu zauważył siedzący obok niej mężczyzna, który niemalże od razu przybliżył się do kobiety i zagarnął ją dość mocno w swoje ramiona.. Hana również mimowolnie się do niego przytuliła.. Wreszcie czuła wsparcie… Czuła, ze komuś na niej zależy.. Mimo tego, że nadal do końca nie wiedziała czy dobrze robi, spojrzała mężczyźnie prosto w oczy..

- Naprawdę jesteś we mnie zakochany ?- zapytała Hana, spoglądając na mężczyznę pytającym spojrzeniem..

Piotr na jej słowa uśmiechnął się sam do siebie, po czym przetarł jej łzę, która powoli spływała jej po policzku..

- Może i nie uwierzysz.. Ale po prostu Cię kocham..- głos Piotra wydawał się być naprawdę szczery i bardzo, ale to bardzo przepełniony uczuciem..

Hana patrząc mężczyźnie prosto w oczy, niemal od razu wtuliła się w jego ramiona..

- Powiedz mi tak szczerze.. Czujesz coś do mnie, prawda ?- dopowiedział po chwili mężczyzna, nie wypuszczając Hany z uścisku..

- Nie czuję.. Ja wiem, że jestem w Tobie zakochana.. Tylko nie wiem co z tym zrobić..- powiedziała najbardziej szczerze, jak tyko umiała Hana.

- Jak to nie wiesz ?- tym razem Piotr wypuścił z uścisku kobiete, by móc jej spojrzeć prosto w oczy..

- Boje się, że mnie zranisz.. Że będę przez Ciebie cierpieć.. Tylko to mnie powstrzymuje od Ciebie.. Już nie mówię nic o tym, że jesteś po prostu przemądrzałym i aroganckim typem..

- Nie pozwoliłbym na to, żebyś w jakikolwiek sposób cierpiała, a już na pewno nie z mojej winy..- Piotr mówiąc to patrzył Hanie głęboko w oczy..

Nie czekał nawet na dalszą odpowiedź kobiety.. Niemal od razu nachylił się by ją pocałować.. Hana wbrew pozorom wcale się temu nie opierała.. Wręcz przeciwnie..

Obydwoje całowali się bardzo, ale to bardzo namiętnie, lecz mimo to z nutką subtelności.. Wyglądało to tak, jakby całowali kogoś po raz pierwszy..

Obydwoje czuli w głębi siebie cudowną euforię.. kiedy zaczynało się między nimi robić naprawdę gorąco, Piotr natychmiast się opamiętał.. Na jego odruch, Hana od razu powiedziała..

- Chcę tego.. chcę Ciebie..- Hana cały czas przyglądała się mężczyźnie..

- Wiem, ale…- Piotr chciał coś powiedzieć, lecz od razu weszła mu w słowo Hana..

- Jeśli Ty nie chcesz.. To ja zrozumie..

Piotr wtedy uśmiechnął się mimowolnie sam do siebie, lecz od razu odpowiedział..

- Chcę.. I uwierz mi, że pragnę Cię bardziej niż kogokolwiek innego na tym świecie..

- Więc w czym problem? – zapytała nieco zmieszana Goldberg..

- Naprawdę, chcesz tego ?- Piotr odpowiedział pytaniem na pytanie, ponieważ nie wierzył w to, co przed chwilą usłyszał z ust kobiety..

Hana na jego słowa tylko popatrzyła na niego dwuznacznie..

Wtedy też Piotr się już nie zastanawiał.. Postanowił postawić wszystko na jedną kartę.. Zaczął intensywnie całować Goldberg.. wtedy właśnie nie myśleli o niczym innym, tylko o sobie nawzajem...

20kom=next :) i jak się podoba ? xd