Emocje, emocje, emocje :D Miłego czytania !

121. Ból i łzy.

Piotr otworzył oczy.. Od razu zaczął pluć wodą, której się przecież nałykał.. Po chwili poczuł na swej skórze ciepłe promienie słońca, które po chwili zasłonił cień.. Odruchowo otworzył szerzej oczy, bo dostrzec co owy cień powoduje.. Jak się okazało, jakiś chłopieć przyglądał mu się z niezmiernie zdziwioną miną..

- Gdzie ja jestem ? – powiedział na głos Gawryło, delikatnie unosząc się do pozycji siedzącej.. Był cały przemoczony, a w dodatku z piasku.. Czuł jakiś ucisk w okolicach ramienia.

Chłopiec nic nie odpowiedział.. Na jego słowa po prostu pobiegł przed siebie, krzycząc przy tym coś w obcym języku..

Wtedy Piotr się uniósł i stanął na równe nogi.. Ciężko mu było to zrobić, ponieważ czuł się jakiś poobijany.. Delikatnie otrzepał się z piasku, który miał nawet na twarzy.. Zaczął rozglądać się po okolicy, lecz nic nie widział.. Było to jakieś pustkowie.. Odruchowo udał się w ślad za chłopcem, który przed chwilą stąd gdzieś pobiegł.. Bardzo bolał go bark.. Powoli rozpiął całą poturbowaną koszulę, by zobaczyć ramię.. Było cało sine, a w dodatku miało dość dużego krwiaka.. Na pierwszy rzut oka, wydało się Piotrowi że ma po prostu wybity bark.. Nie mógł sobie nastawić go samodzielnie, ponieważ wtedy mógłby ucisnąć sobie nerw, czy też tętnicę.. Mogłoby to spowodować niedokrwienie, a później już amputację.. Nie mógł przecież ryzykować.. Z powrotem nałożył na siebie potarganą koszulę.. Udał się wzdłuż wybrzeża.. Nie wiedział ile już tak idzie, ale przecież gdzieś musi być jakaś cywilizacja.. W końcu, po bardzo długim upływie czasu, dostrzegł pewną chatkę.. Od razu udał się w jej stronę..Okropnie chciało mu się pić, lecz nie to było dla niego teraz najważniejsze.. Najbardziej martwił się tym, że jego Hana na pewno wychodzi teraz z siebie.. Nie chciał fundować jej kolejnej traumy z jego strony..

Gdy tylko podszedł do domku, na progu zobaczył tego samego chłopczyka.. Mały bez słowa wszedł do domu coś głośno krzycząc.. Po chwili zza pleców chłopczyka pojawił się w podeszłym wieku mężczyzna.. Na oko był po sześćdziesiątce.. W dodatku był cały siwy..

Mężczyzna zaczął coś mówić do Piotra i gestykulować, lecz ten go zupełnie nie rozumiał.. Po chwili Gawryło odpowiedział jednak, mimo wszystko po polsku..

- Potrzebuję telefonu..- Piotr gestykulował ręką, jakby do kogoś dzwonił, przykładając ją do ucha..

- Tuta nie ma zasięg…- odpowiedział staruszek, rozkładając bezradnie ręce..

- Mówi Pan po polsku ?- zapytał od razu Piotr..

- Rozumieć ja polski, mówić nie pamiętać do końća..

- Chociaż tyle.. Jak stąd mogę dostać się do najbliższego miasta ?- w Piotrze zabłysła iskierka szansy.. Miał nadzieję, że już za niedługo zobaczy się z Haną.. Tylko o niej bowiem teraz myślał.. Nawet sobie nie wyobrażał tego, przez co musi teraz przechodzić.. Jak na pewno się denerwuje.. Od razu krajało mu się serce, dlatego wolał tak o tym nie myśleć..

- Stąd ni ma jak.. Czekać trzeba na statek..- staruszek wskazał głową na morze..

- Kiedy ten statek będzie?- dociekał Piotr, który z minuty na minuty tracił nadzieję..

- Za dwa przypływu najszybciej..

- Dwa przypływy ? To znaczy dwie godziny ?

- Dwie nocie..

Piotr na słowa mężczyzny tylko złapał się za głowę, jednak za chwilę poczuł ból w okolicach ramienia.. Z wrażenia usiadł na schodach.. Nie wiedział co ma teraz zrobić.. Przecież nie ma jak, wydostać się z tej wyspy ?.. O ile w ogóle to była wyspa.. Nie ma tu nawet zasięgu, przez co nie ma jak zadzwonić i powiedzieć Hanie by się nie denerwowała.. Przecież za dwa dni to oni mają wracać do Polski do dzieci.. „A co jeśli ich już nigdy nie zobaczę?!” - zaczął rozmyślać Piotr, coraz bardziej się załamując..

- Mozies zostac tuta..- staruszek poklepał Piotra po ramieniu, po czym udał się z powrotem do chatki..

***

W tym samym czasie Hana siedziała w swoim apartamencie jak na szpilkach.. Nie wiedziała co ma ze sobą zrobić.. Niby pobliska straż zajęła się poszukiwaniem Piotra, ale od rana nie ma żadnej wieści.. Ani tej złej, ani dobrej.. Goldberg nie wiedziała już co myśleć.. Z resztą prawie cały czas z jej oczu leciały łzy.. Nie chciała nawet nic jeść.. W dodatku, nawet Artur, którego uważała za gbura okazał się pomocny.. Sam z resztą ratowników szukał Piotra, czym tylko utwierdzał ją w tym, że chyba nie jest taki najgorszy..

Gdy Hana tak siedziała na łóżku, nagle zobaczyła przed sobą Artura.. Od razu spojrzała na niego pytającym spojrzeniem..

- Wiadomo już coś ?! – Goldberg już nawet nie panowała nad emocjami..

- Na razie nic.. Nawet nie wiadomo gdzie go szukać.. Z tego co wiem, to mają zwiększyć obszar poszukiwań.. – Artur wyglądał na równie przejętego co Hana.. Chyba naprawdę bardzo lubił Piotra.. Z resztą z tą samą wzajemnością..

Na jego słowa Hana wstała z łóżka.. Założyła na siebie kurtkę..

- Co ty robisz ?- zapytał Artur..

- No jak to co ? Idę go szukać..- Hana chciała już ominąć mężczyznę, lecz ten wtedy złapał ją za oba ramiona, mówiąc..

- Nigdzie nie idziesz..! Przecież w każdej chwili, mogą zadzwonić.. Albo Piotr sam wróci, a wtedy co ? Nawet nie będzie wiadomo…- Artur z całej sily, chciał jakoś dodać odwagi kobiecie.. Widział, że jest w jakimś amoku i w ogóle nie orientuje się, co ma miejsce w rzeczywistości. Tak jakby zamknęła się na świat..

- Rozumiesz ?! – dodał po chwili mężczyzna,  delikatnie ruszając Hany ramionami by się ocknęła..

Goldberg nic nie odpowiedziała.. Popatrzyła tylko na niego oczami pełnymi łez.. Po chwili jednak odwróciła się i wyszła na balkon.. Oparła się o barierkę i zaczęła patrzeć przed siebie..

- „Wróć do mnie..” - powiedziała do siebie, tak jakby wiatr miał jej słowa zanieść prosto do Piotra.. Liczyła tylko na to, że jej ukochany żyję.. Nic więcej bowiem nie miało znaczenia.. Nic więcej..

20 kom = next ! Co to będzie z nimi ?! KOMENTUJCIE, PROMUJCIE, KOCHAJCIE ! ♥

PS. zaglądajcie na http://hanaipiotropowiadania.blogspot.com/