Opowiadanie 2.Cz.44

Łapcie TRUE :)

Krystian spojrzał na mnie zaskoczony. Wyglądał jakby się przez chwilę zastanawiał, lecz w końcu przybliżył się do mnie na tyle blisko, że dosłownie w ułamku sekundy nasze usta się złączyły. Przez to wszystko przeszył mnie aż dreszcz.. Nie powiem, że całuje słabo bo wtedy bym skłamała, ale.. Jednak to nie to samo co z Piotrem.. Nie czułam tego żaru w podbrzuszu jaki zawsze towarzyszył mi przy nim..

Miałam już przerwać tą irracjonalną sytuację, kiedy nagle Krystian odsunął się ode mnie pierwszy..

Spojrzałam na niego zdezorientowana, lecz tak naprawdę to poczułam w głębi siebie ulgę. W sumie różnie mogło się skończyć.

- Żałowałabyś później tego..- oznajmił od tak Krystian.

- Czemu tak myślisz ?

- Bo przecież kochasz tego mojego szalonego kuzynka..- Krystian w tej samej chwili sięgnął po lampkę wina, wypijając dość sporo trunku..- Nie żeby było mi źle.. Po prostu wole się w to wszystko nie mieszać. Za bardzo Cię szanuje Hana.- dodał jeszcze od tak, czym po prostu zbił mnie z nóg.

Czy on musiał być aż taki bezpośredni ? No bez przesady. :D

Tradycyjnie przez to wszystko zrobiłam się cała czerwona, lecz chyba Krystian tego nie zauważył lub też po prostu udawał, że tego nie widzi.

-Złapię tu jakąś taksówkę ?- zapytałam, by w końcu zmienić temat.. Jakoś liczyłam na wieczór bez Piotra, a tu co chwilę tylko o nim rozmawiamy.

- Chcesz już wracać ? Nie żebym nalegał, ale dobrze nam się rozmawia. Możesz zostać. Obejrzymy jakiś film, lub po prostu pogadamy. Oczywiście bez jakichkolwiek dodatkowych atrakcji.

- Dodatkowych atrakcji ?!- zapytała roześmiana, jak zawsze tylko go podpuszczając.

- Zero seksu, zero pocałunków.- mówiąc to Krystian nawet nie wyglądał na zawstydzonego.. Ja natomiast miałam ochotę tylko zapaść się pod ziemię.. 

- W takim razie w porządku..- odparłam uśmiechnięta od ucha do ucha, mając nadzieję na po prostu zwyczajny wieczór w miłym towarzystwie.

Tak też się stało. Spędziłam naprawdę dość uroczy wieczór z Krystianem. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, wypiliśmy ponad dwie butelki czerwonego wina i dopiero po tym wszystkim, grzecznie wróciłam do domu..

 * Trzy tygodnie później…*

Obudził mnie z samego rana Maciek.. Nie żebym miała cokolwiek przeciwko, bo nie byłam o niego zazdrosna, ale żeby sprowadzać co noc inną panienkę ? Już naprawdę miałam wrażenie, że robi z tego mojego mieszkania jakiś motel.

Nic się więcej nie zmieniło.. Z Piotrem nie rozmawiałam ani razu od czasu kiedy nakryłam w jego mieszkaniu Monikę. Poza tym, ostatnie dwa tygodnie nawet nie widziałam go w szpitalu. Słyszałam tylko, że wziął jakiś bezpłatny urlop, więc najpewniej wyjechał. Tego też w zasadzie nie byłam pewna.

Co drugi dzień odwiedzałam Maksa. Za każdym razem kiedy szłam do kliniki, liczyłam po cichu że choć zobaczę Piotra. Niestety nawet tam go nie spotkałam.. Małego adopcja także stanęła w miejscu.

U Miri wszystko było w porządku. Ciąża rozwijała się wzorcowo, a poza tym ona sama nabrała jakoś chęci do życia. Jeszcze jakby tego było mało, to ostatnimi czasy dość często odwiedza Krystiana..

No właśnie, Krystian. Mimo, że jest to kuzyn Piotra naprawdę go polubiłam. Oczywiście miałam świadomość, że ze wzajemnością. Mimo to, nie byłam zainteresowania jakąś głębszą relacją z jego osobą.

Byłam pewna, że Maciek coś do mnie czuje. Krystian może i to ukrywał, ale także byłam dla niego ważna i tego jednego byłam pewna.

Tkwiłam w jakimś chorym trójkącie, w którym nie było wiadomo o co chodzi.. W tym wszystkim brakowało tylko Piotra, o którym czasami myślałam całymi wieczorami.

Jak na złość, tego dnia ponownie powróciły mi te całe zawroty głowy. Przy śniadaniu Maciek oczywiście stwierdził, że zrobi mi dzisiaj kompleks badań. Jako, że mówił to poważnie byłam pewna, że nie mam po co nawet z nim o tym dyskutować.

Właśnie siedziałam w gabinecie Maćka, gdzie ten dość skupiony przeglądał moje wszelkie, wcześniejsze badania. Kiedy zaczynałam coś mówić, od razu mnie uciszał. Za poważnie do tego podchodził i powtarzałam mu to już nie jeden raz, lecz to tak jak rozmowa z wiatrem. Nic do niego nie docierało..

- Brakuje mi tu czegoś..- stwierdził po bardzo długiej ciszy, przekładając ponownie pliki kartek.

- Możesz jaśniej ?- może i byłam w tej chwili niemiła, ale po prostu to wszystko mnie irytowało.

- Twoje badania..

- No tak. Masz tutaj je wszystkie..- tradycyjnie przewróciłam oczami, wskazując na wszelakie teczki leżące na stole.

- Właśnie, że nie wszystkie.. Brakuje tych, które po Twoim omdleniu miał przywieść z kliniki Piotr.. Masz je może ?

- Myślałam, że wziąłeś je wtedy od niego.

- Nic z tych rzeczy..- Maciek aż głośno westchnął..- Albo powtarzamy teraz serie tych wszystkich badań, albo jakimś cudem załatwimy tamte papiery.

- Ciekawe jak mam je załatwić, skoro Piotra nie ma nawet w pracy.

- Może jest w domu ?- zasugerował Maciek, wnikliwie mi się przyglądając.

- Sugerujesz, że mam do niego pojechać ?- chyba nie był to dobry pomysł.

- Jeśli chcesz, to pojadę tam z Tobą.. Gorzej tylko, jeśli nie będzie go w mieszkaniu.

- To nie problem. Nie oddałam mu jeszcze kluczy..- naprawdę dopiero teraz uświadomiłam sobie, że zapomniałam o tym na śmierć.

- W takim razie chodźmy..- zerwał się w jednej chwili na równe nogi Maciek, łapiąc w pośpiechu kluczyki od samochodu.

Chyba jednak nie byłam gotowa na spotkanie z Piotrem.. Bałam się, że jeżeli tylko go zobaczę to wszystkie wspomnienia wrócą, a co za tym idzie ból i cierpienie wymieszane z miłością. Nie do końca to wszystko mi się podobało.

Staliśmy właśnie pod drzwiami od jego mieszkania. Nie odważyłam się zapukać, więc wyręczył mnie w tym Maciek. O dziwo nikt nam nie otwierał.

- Masz te klucze ?- zasugerował ostatecznie Maciek, wpatrując się we mnie jakby nie wiadomo o co chodziło.

- Nie wiem czy to jest dobry pomysł..- stwierdziłam nie do końca przekonana.

- Przecież się nie włamiemy. Otworzymy drzwi, weźmiemy Twoje badania i tyle. Piotr nawet się nie zorientuje, że tu byliśmy.

- Nawet nie wiem, gdzie one mogą być..- chyba po prostu zaczęłam szukać jakichkolwiek wymówek.

- Daj spokój Hana. Mieszkałaś z nim i wiesz gdzie co jest..- Maciek wpatrywał się we mnie tak, jakby chciał mnie co najmniej zabić..- Dajesz te klucze, czy sam mam je wziąć ?

- No już, już..- przewróciłam oczami, spełniając jego polecenie.

Trochę trwało nim w torebce znalazłam te cenne klucze. Niepewnie wsadziłam je do zamka i przekręciłam w prawo. Kiedy usłyszałam stukot, złapałam za klamkę i otworzyłam niemalże na oścież drzwi.

Weszliśmy po cichu do salonu, gdyby jednak okazało się, że możemy tu kogoś spotkać. Jak się okazało, te wszystkie nasze podchody były na marne. Nie było tu bowiem żywej duszy.. Żaluzje były zasłonięte i w całym mieszkaniu panował mrok.. Musiałam aż zapalić nocną lampkę, by przypadkiem na nic nie wpaść. Nie chciałam tutaj nigdzie grzebać, więc od razu poszłam do gabinetu Piotra. Na biurku stała butelka rozpoczętego whisky, jak i niedopita do końca szklanka z owym trunkiem.

Na całe szczęście obok dostrzegłam tą moją czarną teczkę. Dziękowałam bogu, że jej nigdzie nie schował. Naprawdę nie miałam ochoty mu tutaj szperać. W końcu to jego mieszkanie..

- Masz ?!- krzyknął z salonu Maciek.

Albo mi się wydawało, albo był lekko spięty.. Jednak nie jest z niego taki chojrak, na jakiego wygląda.. :D

- Taak !- odkrzyknęłam, łapiąc w pośpiechu teczkę.

Kiedy wyszliśmy z mieszkania nieco odetchnęłam z ulgą.. Jednak takie misje nie są dla mnie. ;D Bez komentarza i w totalnej ciszy opuściliśmy blok..

Nie wiem czemu, ale jakoś poczułam w głębi samej siebie, że dzieje się coś złego. Nie wiedziałam dlaczego mam takie odczucia. Przez to tylko zepsułam sobie humor.

- Naprawdę nie wiesz, co się dzieje z Piotrem ?- zapytał w drodze powrotnej do szpitala Maciek, kątem oka zerkając w moją stronę, na tyle ile pozwalało mu kierowanie samochodem.

- Nie i szczerze jakoś mnie to nie interesuje..- odparłam na poczekaniu, kłamiąc jak z nut.. Prawda niestety była taka, że nie było nocy bym o tym nie myślała..

Brakowało mi bowiem jego dotyku. Brakowało mi nawet głosu Piotra, który działał na mnie jak sam afrodyzjak. Goiło to zawsze moje wszelkie rany i dodawało otuchy w każdej sytuacji. Przy nim z dnia na dzień byłam ciekawa życia, a teraz.. teraz to tylko śpię, jem i wstaje do pracy. Czasem porozmawiam z kimś na dyżurze, bądź spotkam się z Krystianem i tyle. Chyba po prostu odizolowałam się od wszystkich zupełnie nieświadomie.

- Przejrzymy te badania w domu, okej ?- zapytałam, ponieważ śpieszyłam się na dyżur..

- Hana..- już czułam wykład w głosie Maćka..- Potrwa to nie dłużej niż piętnaście minut i będziemy mieli to z głowy. Chodź..- oznajmił Maciek, wysiadając z samochodu.

W sumie doszłam do wniosku, że ma racje. Im szybciej to ogarniemy tym lepiej.

Po raptem kilku minutach ponownie siedzieliśmy w gabinecie Maćka przy jego biurku.. Z początku wziął jeszcze do ręki stare papiery, które przeglądał już wcześniej, więc ze zwyczajnej nudy chwyciłam pierwsza za teczkę.

Otworzyłam ją od tak, lecz kiedy zobaczyłam jej całą zawartość.. Nogi zrobiły mi się jak z waty, a serce zaczęło bić szybciej.. Czy to możliwe ?! *.*

KOOOMENTUJCIE  :D