POWRÓT.

W I T A M!

Więc tak. Od początku.

Pragnę zaznaczyć, że przeliczyłam się nieco z szybkością powrotu mojej ręki do choć znikomej sprawności – przez to naprawdę ciężko było mi cokolwiek napisać.

Po drugie, czytałam Wasze komentarze. WSZYSTKIE.. i tutaj chciałabym powiedzieć, że również słabo pamiętam moje zamiary na poprzednie opowiadania, czyli całą fabułę. Po trzecie wiem, że większość z Was za chwilę napisze, iż nie kończąc tamtych opowiadań, to tak jakby z książki wyrwać ostatnie strony. Cóż. Może i tak, ale naprawdę ciężko będzie zarówno mi, jak i Wam „wczuć” się na nowo w tamte opowiadania – nie oszukujmy się, to już ponad 2 miesiące przerwy.

Dlatego mam dla Was następujące propozycje:

- poniżej znajdziecie sugestie na nowe opowiadanie, pierwszy rozdzialik (będę MEGA liczyła na wasze opinie);

-  postaram się JUTRO/ POJUTRZE dodać po ostatniej części z poprzednich opowiadań, by jednak osoby, które liczyły na nexta, aż tak zupełnie się nie zawiodły.

I teraz NAJWAŻNIEJSZE: Czy odpowiada Wam takie wyjście? Liczę na szczere opinie!

Planuję na poważnie wziąć się za pisanie i tego bloga, ponieważ przez ostatnie miesiące, o ile nie lata, naprawdę go zaniedbałam i jestem tego niestety w pełni świadoma. Problem w tym, że większość z czytających te moje wypociny pragnie czytać opowiadania o Hanie i Piotrze, kiedy dla mnie jest to już niestety lekka przeszłość. Mam nowe opowiadania. Naprawdę trochę tego jest, ale już z tych nowych projektów mało które tyczy się Leśnej Góry i nie wiem, czy chcielibyście je zobaczyć..? Jeśli tak, wykażcie chociażby cień chęci, a na pewno o tym podyskutujemy w komentarzach ;-)!

__________________________________________________________________________________________________________

PIOTR

Pamiętam to tak, jakby wydarzyło się wczoraj. Szedłem szpitalnym korytarzem, gdzie jak prawie zawsze wszystkie osoby płci przeciwnej zwracały na mnie uwagę. Nie powiem żeby mi to przeszkadzało – wręcz przeciwnie, stosunkowo się do tego przyzwyczaiłem. Po prostu mi to odpowiadało. I właśnie wtedy, kiedy przechodząc obok recepcji spojrzałem na osobę, która najwyraźniej mnie nie zauważyła – poczułem dziwne uderzenie adrenaliny.

Po pierwsze chodziło o to, iż ów osoba była w szpitalnym kitlu (nie ma co się oszukiwać, zawsze zauważyłbym blondynkę o chudych i naprawdę dobrych nogach). Po drugie, rozmawiała z moimi trzema kolegami po fachu – Konicą, Szymonem i Przemkiem.

Wyobrażacie sobie, żebym w zaistniałej sytuacji nie skorzystał z okazji? Nie ma nawet takiej opcji!

Podszedłem do grona adoratorów, zwracając na siebie uwagę wszystkich – dosłownie. Niestety nawet wtedy nie przyciągnąłem na zbyt długo uwagi blondynki.

- Gawryło.- rzucił Zapała, przewracając oczami.

- Może dasz mi szansę się przedstawić kolego?- spojrzałem wymownie na Przemka spoglądając znowu na dziewczynę.- Nazywam się Gawryło.. Piotr Gawryło, ordynator chirurgii ogólnej.

Nawet na moje głupie zachowanie, ta cała dziewczyna nie zareagowała tak jak powinna!

Czyżbym naprawdę był już tak stary, że nie potrafię wyrwać jakiejś panienki? Cóż dziwne, zważając na to, iż w ubiegły weekend kilka panienek się znalazło!

- Stary.- Konica poklepał mnie po ramieniu.- To zabrzmiało prawie jak BOND!- na jego słowa, jak na hejnał wszyscy zaczęli się śmiać.. włącznie z blondynką!
- Piotr ma już swoje lata.- dodał jeszcze Dryl, napawając się  moją małą klęską.

Akurat Szymona Dryla nigdy nie lubiłem – najwyraźniej ze wzajemnością. Nie jeden raz podrywał jakieś kobiety tylko po to, by zaleźć mi za skórę.. i o dziwo skutecznie mu to wychodziło.

- Hana..- ta drobna osóbka z chwilą gdy się odezwała, zwróciła na siebie uwagę wszystkich. Kiedy wyciągnęła w moją stronę rękę wyglądałem jak słup soli. Po chwili jednak oprzytomniałem, chwytając niepewnie jej drobną dłoń.

- Piotr.- odparłem drżącym głosem, kiedy poczułem to dziwne uczucie, z chwilą gdy nasze ciała się zetknęły.

To było jak impuls. Jej mała, zimna rączka lecz delikatna – moja masywna dłoń, ciepła, z odpowiednią twardością skóry. Przeszył mnie dreszcz.. i wcale tego nie ukrywałem, wpatrując się w te jej obłędne oczy.

- Ordynatorze!- dobiegł mnie głos jednej z pielęgniarek.- Nagły przypadek. Natychmiast jest pan wzywany na SOR.. nie widział nikt doktora Wójcika?!

- Darek skończył dyżur.- odezwała się Hana.

W tej chwili puściłem jej dłoń jak oparzony, nie zdając sobie sprawę z tego co za chwilę się wydarzy.

- Rozumiem, że przypadek nadaje się również na ginekologiczny?- zwróciłem się do siostry, biorąc od niej kartę pacjenta, a raczej pacjentki.- Wezwijcie Radwana.- złożyłem kilka podpisów, niemalże biegnąc w stronę SORu.

Tam już z miejsca musiałem pokierować pacjentkę na salę operacyjną. Uszkodzenia ciała, krwotok wewnętrzny, a przy tym zaawansowana ciąża. Krwawiła z dróg rodnych, więc najpewniej czekała mnie jeszcze asysta przy cesarce.

Myłem się do operacji kiedy to ta cudowna, delikatna osoba stanęła za moimi plecami.

- Mam zastąpić doktora Radwana.- oznajmiła.

- Słucham?- obróciłem się przodem do niej, trzymając już umyte dłonie w górze.- Pani jest z ginekologii?

- Tak.

Zlustrowałem ją tylko od góry do dołu, napawając się przy okazji tym jak wygląda w szpitalnym uniformie.

- W takim razie zapraszam.- odchrząknąłem, uśmiechając się pod nosem.- Zobaczymy co Pani potrafi.

Trwała już siódma godzina zabiegu. Pot ciekł z mojego czoła, niemalże przysłaniając widok. Siostra nie była w stanie nadążyć by mnie wycierać. Stresowałem się niezmiernie, ponieważ właśnie w tej chwili, ryzykowałem życiem tej kobiety. Musiałem usunąć pękniętą śledzionę, lecz niedaleko niej, od strony nerki zauważyłem sporego guza. Jeżeli nie zdecydowałbym się na jego usunięcie, nie miałbym po co jej zaszywać, bo zostało by jej zaledwie kilka dni życia.

Na moje szczęście, odważyłem się zaryzykować. Robiłem ostatnie cięcie, kiedy kobieta się zatrzymała.

- Migotanie komór.- rzekł anestezjolog.

- Masaż serca!- krzyknąłem do siostry, polecając jeden miligram adrenaliny.- Dwieście dżuli!

- Ordynatorze, muszę ratować dziecko.- odezwała się blondynka, aż nadto poważnie.

- Chwila!- krzyknąłem, nie panując nad emocjami.

- Dziecko ma jeszcze szansę..- ciągnęła Hana.- Muszę…

- Niczego nie musisz.. a to nie jest czas ani miejsce, żebyś podważała moje decyzje!- popatrzyłem na monitor, który dalej wykazywał brak akcji serca.- Chrzanić to.- powiedziałem pod nosem, biorąc do dłoni skalpel.

Zrobiłem średniej wielkości nacięcie na wysokości klatki piersiowej, by jak najszybciej dostać się do mięśnia serca.. Kiedy już mi się to udało, chwyciłem serce tej kobiety w dłoń, rozpoczynając natychmiast masaż serca.

Trzydzieści uciśnięć i nic.. Jeszcze kolejne dziesięć i.. i puls!

Dosłownie nie wierzyłem! Wpatrywałem się w ten monitor co najmniej tak, jakby była to moja pierwsza operacja.

- Wszystko w normie.- odezwał się anestezjolog.- Możesz kontynuować Piotrze.

I wtedy, biorąc ponownie do dłoni skalpel spojrzałem na Hanę. Stała pobladła, jak gdyby w szoku. Wpatrywała się wielkimi oczy w monitor, zupełnie jak ja przed chwilą.

- Założę ostatni szef i oddaję pacjentkę Pani.

Blondynka tylko pokiwała twierdząco głową, nie odważając się na żaden komentarz…

HANA

Na jednym tchu skończyłam zaszywać pacjentkę, która na moich oczach umarła. Umarła, a potem poprzez niesamowity masaż serca zawalczyła i odżyła. To było jak cud. Nikt, dosłownie nikt wcześniej na moich oczach nie odważyłby się na coś takiego. Nawet najlepsi specjaliści w Izraelu nie byli aż tak zacięci i twardzi w walce. To co uczynił ten cały ordynator Gawryło spowodowało, że mój puls oszalał.

Wyszliśmy wspólnie z sali operacyjnej. Żadne z nas nie odezwało się słowem.

Zdjęłam brudny z krwi fartuch i maskę, wrzucając wszystko do kubła na śmieci.

- To było niesamowite.- przemówiłam w końcu, patrząc jak doktor Gawryło zachowuje powagę.- Przepraszam, że zwątpiłam..

- Wielu z naszych współpracowników musiało się przyzwyczaić do mojego trybu.. pracy.- odparł obracając się przez ramię, by na mnie spojrzeć.- Naprawdę w ostateczności pozwalam pacjentom, by opuścili nasz cudny świat.- dodał, wychodząc z pomieszczenia.

Wow! Ten facet, to naprawdę coś. Naprawdę! Mało kiedy można doświadczyć czegoś takiego, a jednak mi się udało..

Po tym wszystkim poszłam do lekarskiego, gdzie byłam umówiona z Przemkiem. Tak dla jasności, to mój brat. Opadłam bezwiednie na kanapę koło braciszka, dosłownie opadając z sił.

- Słyszałem, że operowałaś z Piotrem.- zaczął z tym swoim uśmieszkiem.

- To nie była operacja.- w jednej chwili oprzytomniałam.- To było coś! Ten gościu dosłownie wskrzesił człowieka!

- Hana, to szpital.. w szpitalu dzieją się takie rzeczy.. Choć fakt, że u Gawryły podczas operacji jest inaczej.. Piotr operuje u nas już od dłuższego czasu, a jego liczba nieudanych zabiegów.. mieści się zaledwie w dziesiątce.

- Serio?

- Serio.. Ale wiesz, nie każdy popiera jego styl..- Zapała spojrzał na mnie wymownie.- Czasem trzeba pozwolić komuś odejść.

- Czasem.- weszłam mu w słowo, podnosząc się z kanapy.- Wybacz braciszku, ale jestem już po ciężkiej operacji, nie wspominając o tym, że pracę zaczynam za tydzień! Dlatego teraz, jeśli pozwolisz udam się do najbliższego baru, gdzie się nieco zabawię.- wzruszyłam tylko ramionami.- Wiesz, mam co świętować.

- Bądź ostrożna!- krzyknął za mną Przemek, lecz ja już niemalże wybiegłam z lekarskiego.

Z tego co wcześniej tłumaczyli mi tutejsi panowie(lekarze) w pobliżu znajdował się jakiś bar, do którego większość personelu chodziło na kilka drinków po ciężkich dyżurach. Oczywiście, że chciałam skorzystać z okazji i zobaczyć jak to wygląda. Z resztą, zawsze lubię poznawać ludzi.. niekoniecznie płci damskiej.

Weszłam do baru „IGIEŁKA” gdzie na wstępie poczułam stare drewno. Tak, stare drewno. Kiedy się rozejrzałam, stwierdziłam, że to nic nadzwyczajnego – w końcu wszystkie stoły, krzesła jak i podłoga to to samo drewno! Ciemny kasztan, który aż lśnił w blasku oświetlających go lamp.

Podeszłam do baru, napawając się zarówno wonią jak i wystrojem tego wnętrza. Usiadłam wygodnie na stołku, kładąc torebkę na blacie baru przed sobą.

Nie musiałam wołać barmana, ponieważ ten jak wyczarowany pojawił się przede mną! Cóż, dopiero po chwili zorientowałam się, że barmanem jest tutaj kobieta. Miałam chociaż nadzieję, że będzie potrafiła zrobić naprawdę dobrego drinka.

- Mohito. Podwójne.- zamówiłam, uśmiechając się lekko.

- Jesteś tu nowa, co?- zagadnęła barmanka, przygotowując w między czasie mojego drinka.

Spojrzałam wtedy w jej stronę niepewnie, lekko kiwając twierdząco głową.

- Powinnam się bać?

Na moje słowa brunetka tylko uśmiechnęła się szeroko.

- Raczej nie.. Większość tutejszych zamawia pięć kolejek tequili i idzie do domu.- brunetka postawiła przede mną mojego drinka, wzruszając przy tym ramionami.- Nie pamiętam kiedy ostatnio przygotowywałam mohito, dlatego pomyślałam, że nie jesteś stąd.. Poza tym, jestem Marika.- wyciągnęła do mnie rękę, którą odruchowo uścisnęłam.- Wszyscy mówią na mnie Mariczi.

- Hana.- odparłam ze szczerym uśmiechem na twarzy.

I wtedy poczułam, że ta dziewczyna może okazać się naprawdę dobrą koleżanką, o ile nie przyjaciółką!

- No proszę.- usłyszałam za sobą znajomy mi głos.- Nie sądziłem, że pani doktor tak szybko się tutaj zaaklimatyzuje.

Piotr Gawryło we własnej osobie, ubrany w błękitną koszulę oparł się o kontur baru, spoglądając na mnie w taki sposób, że najchętniej zapadłbym się pod ziemię!

- Mariczi dla mnie to co zawsze. Podwójnie.- dodał w między czasie.

- Zwiedzam okolice.- odparłam wymijająco.

- I zaczyna pani od barów.. ciekawie.- uśmiechnął się pod nosem.

- Od czegoś trzeba.

- Słuszna uwaga.- odparł rozbawiony.- A teraz przepraszam, ale niestety ktoś na mnie czeka.- dodał ze szczerą skruchą w głosie, chwytając całą tacę alkoholu do ręki, oddalając się gdzieś w głąb sali.

Nie chciałam na niego patrzeć. Nie chciałam widzieć, jak podchodzi do jakiejś wysokiej, czarnowłosej piękności… ale to zrobiłam.

Dziwne uczucie wypełniło moje wnętrze, ale nie chciałam tego po sobie pokazać. Chyba niestety jednak pokazałam, ponieważ obracając się z powrotem w stronę Mariki zauważyłam jak mi się bacznie przygląda.

- Lepiej żeby on Ci się nie podobał.- stwierdziła w końcu.

- Dlaczego?- w zasadzie nie wiem, po co się odezwałam!

- Pracuję tutaj od dłuższego czasu. Piotr Gawryło również przychodzi tutaj od dłuższego czasu.. I jeszcze się nie zdarzyło, aby spędzał tutaj czas bez obecności jakiejś kobiety. Ba! Co więcej, przeważnie każdego wieczoru ma inną.. Wydajesz się w porządku, dlatego.. nie chcę żebyś się na nim sparzyła.

- Ty się sparzyłaś?- zapytałam, kiedy zobaczyłam w jej wzroku jakąś pustkę, gdy badała spojrzeniem miejsce gdzie siedział Piotr.

Mariczi mi nie odpowiedziała. Spojrzała na mnie tylko wymownie, co dało mi jasną odpowiedź.

Dlaczego po jej słowach, tylko bardziej zaintrygował mnie ten Piotr Gawryło?

Oto jest dobre pytanie!