Haha :D Nie wiem czy odbierzecie tę cześć tak, jak odbieram to ja :D !

97. Sen, zjawa, wyobrażenie...

Gawryło nie wiedział co ma z sobą zrobić.. Stwierdził, że nie ma po co wracać do domu, ponieważ już go nie ma.. Dom bez jego Hany to nie dom..

Zamiast więc udać się do mieszkania, czy nawet do dzieci, poszedł do pobliskiego baru, gdzie po chwili od razu całkowicie zatracił się w alkoholu..

Na początku zaczął od pojedynczych kolejek whisky, a skończył już na zachłannym piciu bez końca.. Nie wiedział cały czas co dalej ma począć ze swoim życiem..

Jedyną rzeczą, przy której był w stanie chodź na chwile zapomnieć o Hanie, były ich dzieci.. Jak to on mówił.. „owoce ich miłości..”- tylko tyle mu pozostało.. Tylko albo aż tyle.. Przez to wszystko, nie dowiedział się nawet nic o stanie zdrowia swojego syna.. Kiedy już ledwo co widząc na oczy, a bardziej mając okropny helikopter w głowie, wyciągnął z kieszeni komórkę by zobaczyć, która to godzina..

Kiedy wyciągnął telefon nagle zobaczył połączenie przychodzące..- od Hany..

Od razu zaczął patrzeć w telefon, ponieważ wiedział że to mu się na pewno śni.. Pewnie po prostu za dużo wypił.. Mimo to tak pragnął, by to była prawda więc po prostu odebrał telefon..

- Haalooo ?- Piotr bardzo przeciągnął to słowo, ponieważ po raz kolejny zachciało mu się właśnie płakać..

- Co się z Tobą dzieje ?!

Piotr uśmiechnął się mimowolnie do siebie, ponieważ nawet przez sen jego Hana go szturmowała.. Tak bardzo chciał by to było naprawdę.. By mogła na niego nakrzyczeć.. Nawet tego mu brakowało..

- Booże jak mi Cię brakuje.. Przynajmniej w śnie możemy porozmawiać..

- Kochanie o czym Ty mówisz ?- tym razem Gawryło usłyszał pełen przerażenia głos Hany..

- Nie martw się.. Jakoś dam sobie radę.. Chociaż mam dzieci.. Tyle mi zostało po Tobie.. Ale i tak wiesz, że nigdy o Tobie nie zapomnę ? Zawsze byłaś i będziesz już do końca kobietą mojego życia..- Piotrowi po raz kolejny pociekła łezka po policzku.. Już nawet jej nie otarł..

- Cholera jasna ! Piotr co się z Tobą dzieje ?!

- Też Cię kocham..- Piotr mówiąc owe słowa rozłączył telefon.. Oparł się rękoma o bar, a po chwili zasnął, opadając głową na swoje ręce..

Śniło mu się całe jego dotychczasowe życie, a przede wszystkim ona- Hana.. Przypomniało mu się wszystko, co razem przeszli.. to jak ciężką drogę musieli pokonać by wreszcie być razem.. By stworzyć rodzinę.. Śniły mu się te dobre chwile jak i te złe.. Wzloty i upadki, jak to już zawsze bywa w związkach..

W pewnym momencie zobaczył przed sobą James’a, a potem Karola.. Chciał ich dogonić lecz byli za daleko… Nie był w stanie.. Był za słaby i bezsilny.. – Od razu na tą samą myśl się przebudził..

- Proszę Pana.. Już zamykamy..- mówiła jakaś dziewczyna w stronę Gawryły, dość mocno go szturchając, by wreszcie się obudził..

- Co..Coo.. Co się dzieje?- Piotrowi dalej lekko wariował błędnik i ciężko było mu złapać równowagę..

- Za chwilę zamykamy lokal..- powtórzyła dość spokojnie dziewczyna, cały czas lekko asekurując mężczyznę, tak jakby się bała, że za chwilę upadnie..

Gawryło już nic nie odpowiadając, chwiejnym krokiem wyszedł z baru, cały czas starając się iść jak najprościej.. Usiadł na pobliskiej ławce i schował głowę w dłoniach.. W tym momencie nie miał siły już nawet płakać..

Od razu przypomniał mu się ten cały sen, w którym to rozmawiał z Haną i który kończył się na ściganiu James’a i Karola.. Tak bardzo chciał by to była jawa, a nie sen..

Po niespełna godzinie postanowił pójść do szpitala, dowiedzieć się czy wszystko jest w porządku chociaż z jego synem.. Na całe szczęście już trochę oprzytomniał i nie miał problemu z utrzymaniem równowagi.

Był już na oddziale dziecięcym.. Najpierw spoglądnął przez szybę.. Zobaczył dwójkę małych pociech.. Olivke i Oliviera.. Tak bardzo się cieszył na ich widok.. Kiedy już stał nad ich inkubatorami co chwile coś do nich mówił.. Cały czas miał wrażenie, że one go rozumieją.. Jedyne o czym teraz marzył, to o tym, by była przy nich Hana.. Wtedy już nic nie byłoby mu potrzebne do szczęścia..

- Piotr? – mężczyzna usłyszał głos, który dobiegał z końca pomieszczenia.. Głos, który tak dobrze znał..

Odruchowo odwrócił się w stronę wejścia, gdzie zobaczył swoją ukochaną kobietę.. Od razu uśmiechnął się w jej stronę..

- Mamusia jest tu z nami.. Jakoś damy sobie radę..- mówiąc to Gawryło zwracał się do dzieci.. Po prostu wydawało mu się, że Hana to zjawa, czy też tylko jego wyobrażenie..

- Kochanie, co się z Tobą dzieje..?!- w tym momencie Gawryło poczuł na sobie jej  dotyk.. Poczuł, jak jej dłoń dotyka jego ramię.. Czuł nawet na sobie jej oddech..

Komentujcie, czytajcie, kochajcie !