Opowiadanie Epic - cz.14

Zgodnie z obietnicą, dzisiaj NEXT EPIC :)

Mam nadzieję, że się spodoba, choć pozorna „sielanka” niech Was zbytnio nie zaskoczy :D

Tak jak mówię.. pozorna!

Jutro next TRUE!

Dzięki za wszelkie słowo w komentarzu!

Kiedy wyszliśmy z knajpy, nawet nie odezwałem się słowem. Byłem zły, ponieważ kompletnie nie rozumiałem Hany. Dlaczego była tak bardzo zła, na Ewelinę? Dlatego, że powiedziała, iż byłem jej pierwszym? Cóż, to chyba nic dziwnego, że każdy będąc gówniarzem chciał tego spróbować, a że akurat Ewelina się we mnie wtedy podkochiwała to skorzystałem. Trudno.

Na domiar złego jeszcze się z nimi umówiliśmy. Ba!

To Hana, umówiła z nimi nas dwoje, wcale nie pytając mnie o zdanie.

Doszliśmy właśnie pod mój samochód, kiedy blondynka wreszcie spojrzała, jak gdyby od niechcenia w moją stronę!

- No co?- zagadnęła.

Widziałem, że jest jej głupio, ale wcale nie było mi jej szkoda. Jeżeli tak chce pogrywać, to niech się chociaż zdecyduje.

- Pamiętasz, co mówiłaś raptem kilka godzin temu?- zacząłem z dziwnym spokojem w głosie.- To, jak próbowałaś dosadnie mi wmówić, że gdy będziemy w jakimś towarzystwie, mamy zachowywać się jedynie jako przyjaciele?

Hana oczywiście nie miała nawet zamiaru, odpowiedzieć na którekolwiek z moich pytań, przez co kontynuowałem.

- Więc.. co to było?- pokręciłem jeszcze przy tym głową, dalej nie wierząc w realizm zaistniałej przed kilkoma minutami sceny.

- Jezu Piotr!- wybuchła blondynka w jednej chwili.- Po prostu myślałam.. myślałam, że chcesz się pozbyć tamtej wrednej dziewuchy.

Wrednej dziewuchy? Teraz to już przeszła samą siebie!

- Po pierwsze, to nie jest wredna dziewucha.- w sumie nie wiedziałem, dlaczego tak bardzo bronię Ewelinę.- To moja koleżanka. Moja bliska koleżanka, tudzież nawet przyjaciółka z młodzieńczych lat. I po drugie, nie życzę sobie, żebyś była względem niej taka ostra.. O co Ci chodzi Hana? Zachowujesz się tak, jakbyś była zazdrosna, a przecież…- nie zdążyłem nawet dokończyć swego monologu, ponieważ blondynka od tak, przycisnęła swoje miękkie wargi do moich ust!

Tak, niemalże na środku ulicy, w centrum, Hana mnie pocałowała.

Tego to jeszcze nie grali!

Byłem zupełnie zdezorientowany jej zachowaniem, lecz kiedy zza swoich pleców usłyszałem głos swojego kumpla, od razu dodałem dwa do dwóch.

- Zapomniałeś portfela stary.. nie chciałem przeszkadzać.- powiedział Bendżi, podając mi zgubę.- puścił jeszcze przy tym oczko, zupełnie tak samo jak za dawnych lat.- To co, widzimy się wieczorem?

- Pewnie.

- Super. Już Wam nie przeszkadzam!-rzekł jeszcze, po czym rzeczywiście odszedł.

W tej chwili to nawet nie miałem ochoty patrzeć na blondynkę.

O co jej chodziło?
Czułem się tak, jakby traktowała mnie przedmiotowo – ma potrzebę, korzysta z Piotrusia; nie ma potrzeby – odsuwa go od siebie.

Najgorsze było w tym wszystkim jednak to, że bardzo, ale to naprawdę bardzo wolałem tą pierwszą opcję.

Bez słowa wsiedliśmy do auta. Wiedziałem, że droga do mojego starego mieszkania na pewno obędzie się w ciszy!

I tak też było.

Weszliśmy do środka, gdzie po raz ostatni chyba miałem okazję się znaleźć. Zamiast dalej wkurzać się na Hanę, rozglądałem się dookoła. Ponownie, zacząłem przypominać sobie niektóre epizody z mojego życia, które dosyć mocno odcisnęły piętno na mej ludzkiej naturze.

Czy były dobre? Z pewnością. Ale czy były złe? Takie zapewne także.

Trzymałem w dłoniach wszelkie dokumenty, które były niezbędne by sfinalizować sprzedaż mieszkania, kiedy to z rozważeń wyrwał mnie lekki, a zarazem subtelny głos Goldberg.

- Przepraszam.

- Za co?

- Zachowuję się dzisiaj jak jakaś rozkapryszona nastolatka.

- Słuszna uwaga.

- Dzięki.

- Nie ma za co.

- Bo wiesz Piotr… Jeżeli nie chcesz, to nie musimy dzisiaj jechać do Twoich znajomych.

- Sama chciałaś. Sama się umówiłaś.. Więc pojedziemy.

- A Ty chcesz?- zagadnęła z wyraźnym poczuciem winy.

- Tak, chcę.- już naprawdę nie miałem siły, dłużej się na nią gniewać.

I właśnie wtedy, Hana ponownie wyjrzała przez to okno w salonie. Ponownie, promienie słońca, delikatnie musnęły jej twarz. Ponownie to widząc, zabrakło mi tchu. I wtedy właśnie, ponownie, naszła mnie myśl, którą za wszelką cenę starałem od siebie odsunąć.. otóż, zdałem sobie sprawę, że jestem w niej po uszy zakochany.

Na ów myśl, tylko ścisnąłem papiery, które trzymałem w dłoni.

- Musze zadzwonić, poradzisz sobie dosłownie kilka minut sama?

- Pewnie, leć.

Wyszedłem na korytarz, gdzie zacząłem schodzić na dół. Nie chciałem do nikogo zadzwonić. Chciałem po prostu spotkać przed mieszkaniem kobietę, która chciała nabyć moje mieszkanie.

I kiedy wychodziłem już z kamienicy, dosłownie na nią wpadłem. Byłem zdyszany, ale uśmiech nie schodził mi z twarzy.

- Niech zgadnę.- zaczęła, uśmiechając się do mnie szczerze.- Jednak nie jest na sprzedaż?

Nic nie odpowiedziałem, tylko pokiwałem twierdząco głową, dalej nie mogąc nabrać powietrza.

- Rozumiem.- kontynuowała kobieta.- Żona o tym wie?

- Nie. Nie żona i nie, nie wie.

- Cóż.. Może to być kiedyś dla niej idealny prezent ślubny.

- Tak Pani myśli?- nie kryłem nawet zdziwienia, ani przerażenia myślą o jakimkolwiek ślubie!

- W takim razie, życzę szczęścia.- powiedziała na odchodne kobieta, wymieniając ze mną uścisk dłoni.

- Dziękuję!- krzyknąłem za nią, ponownie wchodząc do kamienicy.

Starałem nie uśmiechać się do siebie, jak jakich błazen, lecz zachować choć resztki godności przed Haną.

Zdziwiłem się, kiedy nie zastałem jej w środku. Musiałem nawet specjalnie wyciągnąć telefon, by do niej zadzwonić. Odebrała, niemalże natychmiast.

- Gdzie jesteś?

- Zgadnij.. Podpowiem Ci tylko, że widzę stąd chyba całą okolicę i.. Piotr tu jest pięknie!- po jej głosie, byłem pewien, że jest podekscytowana.

Utwierdziło mnie to tylko w tym, że podjąłem właściwą decyzję!

Oczywiście, że podpowiedź Hany mi pomogła. Była na dachu.. Zawsze tam chodziłem, kiedy byłem jeszcze dzieckiem. Wszelkie gwiazdy na niebie, można było tam ujrzeć dosłownie gołym okiem. Wiedziałem, że jest to szczególne miejsce i najwyraźniej nie tylko ja byłem tego świadom!

Natychmiast udałem się do miejsca, gdzie ujrzałem Hanę.

Siedziała po środku, przymykając oczy. Teraz wyglądała tak, że dosłownie brakowało mi słów, by móc ją opisać.

Nie chciałem jej przeszkadzać, więc w ciszy usiadłem obok.

Uczyniłem to samo co blondynka – lekko przymrużyłem oczy.

To mi nie pomogło, ponieważ nawet z zamkniętymi oczami, widziałem przed sobą tylko ją.. To już chyba zalicza się do lekkiej paranoi, nieprawdaż?

- Wiedziałam, że mnie znajdziesz.- powiedziała po naprawdę długiej chwili Godlberg.

- Cóż.. gdybyś nie wybrała miejsca, w którym przesiadywałem godzinami, może byłoby trudniej.

- Aż szkoda pozbywać się takiego miejsca.

- To prawda.. Dlatego może..- wpadła mi do głowy naprawdę głupia myśl!- może, chciałabyś, żeby właśnie tutaj.. żebyśmy my..

Pierwszy raz w życiu, bałem się powiedzieć kobiecie, by się ze mną kochała!

- W porządku.- odparła Hana, zupełnie wbrew moim oczekiwaniom.

- Słucham?- otworzyłem oczy, patrząc na nią w lekkim osłupieniu.

- Chyba trzeba sfinalizować nasz układ, nie sądzisz?

- Sądzę, ale..- weszła mi w słowo, jak to miała w zwyczaju. - Ale nie teraz.- dokończyła za mnie. Nie chcę, by trwało to pięć minut. Chcę spędzić z Tobą noc Piotrze. Dlatego, dojdzie do tego, po tej całej imprezie z Twoimi znajomymi. To będzie nasza pierwsza noc, ale mam nadzieję, że nie ostatnia i.. mam nadzieję, że pragniesz mnie równo mocno, co ja Ciebie. Chyba właśnie przez to, tak mi dzisiaj odbija.

- Trzeba dać upust emocjom.- wywnioskowałem po krótkiej chwili.

- Właśnie.

- Gdzieś Ty się podziewała moje całe życie?

- Czekałam tu.. na dachu.- odparła ze śmiechem, wtulając się w moje ramię.

Czy ona wiedziała, że takimi małymi gestami powodowała, że moje serce stawało się całe jej?

- Cóż.. stanowczo za mało przesiadywałem na tym dachu…

- Stanowczo za mało.- powtórzyła.

- No właśnie.- odparłem, zagarniając ją tylko mocniej ramieniem.

Co ta miłość ma w sobie, że pojawia się wtedy, kiedy jej nie pragniemy?

Chyba właśnie to – nieprzewidywalność!

No i jak?

Może komentarz?

Z góry dzięki!