Coś nowego, lecz tak dobrze znanego ! Cz.37 !

Powoli kierował się szpitalnym korytarzem do gabinetu Trettera.. O dziwo nie spotkał nikogo znajomego.. Wyglądało to tak, jakby w tym szpitalu nie było ani jednego człowieka.. Gdy wszedł do gabinetu Dyrektora, Stefan przywitał Gawryłe szczerym i bardzo przyjaznym spojrzeniem..

- Widzę, że się udało.. !- zaczął na wstępie starszy mężczyzna, klepiąc Piotra po ramieniu..

- No tak, tak.. Wyszedłem z tego..- Piotr odwzajemnił uśmiech szefa..

- To kiedy zaczynasz pracę ?

Piotr na słowa Stefana aż otworzył buzie ze zdziwienia.. Był w szoku, że bez niczego, na wstępie  Dyrektor sam proponuje by wrócił do pracy.. Bardzo go to ucieszyło.

- Jak dla mnie to nawet teraz.

- Świetnie.. W takim razie już Cię nie zatrzymuje !

Panowie porozmawiali jeszcze przez chwilę.. Później Piotr poszedł przebrać się i równie szybko zaczął dyżur.. Gdy wszedł do lekarskiego, od razu każdy ze współpracowników przywitał go ze znacznym entuzjazmem.. Najbardziej cieszyła się Wiki, która przecież nic nie wiedziała o jego powrocie, a tym bardziej o tym, że stanął na nogi.. Przywitanie niestety nie trwało długo, ponieważ pilnie wzywano chirurga na izbę i padło na Gawryłę..

Piotr posłusznie udał się za siostrą na izbę przyjęć.. Z początku nie zauważył, lecz gdy wszedł do pomieszczenia aż go zatkało. Zobaczył tak dobrze znaną mu sylwetkę.. Długie blond włosy, opadające do połowy pleców, wysokie obcasy jak i długie nogi..- Hana.. To była ona.. Mimo tego, iż stała tyłem do niego to wiedział, że to Hana.. Po chwili i ona obróciła się w jego stronę..

Wtedy ich spojrzenia się spotkały.. Spoglądali na siebie pierwszy raz, od ponad trzech lat.. Od razu, zarówno Hanie jak i Piotrowi żołądek podszedł do samego gardła.. Poczuli w głębi siebie dziwne uczucie.. Staliby tak i patrzyli się na siebie jeszcze dłużej, lecz w końcu pielęgniarka odchrząknęła..

- Co mamy ?- zapytał Piotr, jak gdyby nigdy nic uśmiechając się w stronę Goldberg.. Ona również się do niego uśmiechnęła..

- Myślę, że nie obejdzie się bez operacji, ale chce mieć pewność, że chirurgicznie wszystko jest w porządku..- powiedziała Hana odwracając się tyłem do Piotra.. Nie mogła na niego patrzeć, ponieważ uczucie które wtedy czuła w głębi siebie powodowało iż miękły jej kolana.. Nie mogła przy nim racjonalnie myśleć..

- Możesz operować..- Piotr porządnie zbadał pacjentkę z zaawansowaną ciążą, po czym podszedł do Hany.. Ona niestety się nawet nie ruszyła.. Była taka nieobecna..

- Hana.. Słyszysz mnie ?- dociekał Piotr.. Dopiero gdy delikatnie dotknął jej ramienia, kobieta się ocknęła patrząc się jednocześnie wielkimi oczyma na Piotra w geście zdziwienia.

- Tak, tak.. Dobrze.. W takim razie proszę przewieść pacjentkę na blok.. Wszystko jest już gotowe.- zwróciła się kobieta w stronę siostry.. Ta tylko posłusznie pokiwała głową, zabierając pacjentkę.

- Pomogę Ci..- dopowiedział niepewnie Piotr.. Nie wiedział czemu sam to zaoferował, ale coś w jego głębi kazało tak powiedzieć..

- Nie trzeba.. Poproszę Wójcika..- Hana ostatnie o czym marzyła, to o tym by wspólnie operować z Piotrem.. Gdy stanął przed nią po trzech latach, kolana same jej miękły a nogi odmawiały posłuszeństwa.. Już co innego jej głowa.. I tak najbardziej zaskoczyło ją to, pozytywnie oczywiście, że Piotr stoi o własnych siłach na nogach.. Że odzyskał sprawność..

- Nie ma sprawy.. Chodźmy..

Po niecałych dwóch godzinach, Piotr wraz z Haną wyszli z bloku.. Operacja przebiegła na całe szczęście bez jakichkolwiek komplikacji.. Obydwoje zapomnieli, jak to dobrze zawsze ich dwójce się razem operowało.. Mimo to Hana bez słowa weszła do lekarskiego, a za nią oczywiście Piotr..

- Kawy ?- zapytała Hana, nie patrząc się nawet w stronę Gawryły.

- W sumie to z chęcią..- powiedziawszy to Piotr, oparł się o blat, stając nieopodal Hany.. Stał tak i obserwował jej każdy ruch, czy nawet najdrobniejszy gest.. Dopiero wtedy dotarło do niego, jak bardzo za nią tęskni.. Wszystko co w sobie tłumił przez ostatnie lata odżyło.. Powiedziałby nawet, że ze zwiększoną siłą..

Po kilku minutach obydwoje w milczeniu stali i pili kawę.. Żadne z nich tak oficjalnie na siebie nie patrzyło, lecz co chwilę ukrawkiem oka na siebie spoglądali.

- Więc.. Jak tam u Ciebie ?- zaczął w końcu niepewnym głosem Gawryło..

Hana miała już coś odpowiedzieć, lecz właśnie wtedy do lekarskiego wbiegło jakieś dziecko.. Mała dziewczynka, nie mogła mieć więcej niż dwa latka..

- Mamo ! Mamo.. !- krzyczała mała, zbliżając się do Hany..

Goldberg od razu odstawiła kubek i przykucnęła, by wziąć córeczkę na ręce.. Po chwili za dziewczynką, jak oparzony do pomieszczenia wbiegł jakiś mężczyzna..

- Zuzka.. Nie rób tak więcej..- powiedział oburzonym głosem owy mężczyzna..

Gawryło stał tak oparty o blat, trzymając w ręce kubek z kawą i patrząc jak wryty na Hanę.. Gdy widział ją wraz z tamtym brunetem, jak obydwoje tak bardzo byli zajęci małą dziewczynką, poczuł jak napływa do niego fala złości i buntu.. Coś go zakuło w lewej piersi, tak mocno, że mimowolnie do oczu napłynęły mu łzy.

20kom=next ! I tak, emocje na wodzy :) !! Będzie się działo między HaPi, jeśli to ma niektórych uspokoić.. ! :P