Opowiadanie 2.Cz.38 !!!

CHCIELIŚCIE TO MACIE !! :D

 PS. Jeszcze was troszkę pomęczę niewiedzą ;3

Kiedy ta wywłoka podeszła do naszej dwójki, wyglądała jakoś inaczej niż kiedy widziałam ją ostatnim razem. Nie była chyba aż tak pewna siebie, bądź po prostu tak mi się tylko wydawało. Nie trzeba było długo czekać, by od tak zaczęła.

- Jak to miło spotkać wszystkich w komplecie..- przemówiła pierwsza Monika, wymieniając najpierw spojrzenie z Piotrem, a dopiero później ze mną.

- Do sedna..- ponagliłam ją w jednej chwili. Jakoś nie miałam ochoty się im przyglądać.. Jeszcze po tym wszystkim co mi zrobili to już na pewno ostatnie o czym marzyłam, to o podziwianiu ich razem.

- Nie chciałabym psuć tej waszej sielanki, ale..- Monika wyglądała na perfidną i już nie miałam ochoty jej dłużej słuchać więc weszłam jej w słowo..

- Już ją zepsułaś, więc jeśli nie masz nic sensownego do powiedzenia, to sobie daruj.- nie chciałam być tak chamska, no ale samo tak jakoś wychodziło.. :D

- Po co tu przyszłaś Monika ?- odezwał się w końcu Piotr. Jakoś nie był w stosunku do niej jakiś przemiły. Wręcz przeciwnie wydawało mi się, że jest na nią zły.

- Chyba trzeba wyjaśnić Hanie pewne kwestie.

- Nic mi nie musisz wyjaśniać.. Piotr mi już wszystko dogłębnie powiedział, więc naprawdę jeśli to wszystko, byłabym wdzięczna.

Teraz to Monika wyglądała na jakąś zaskoczoną. Chyba żadne z nas do końca nie wiedziało o czym mówi. Przynajmniej sprawialiśmy takie wrażenie.

Nastała krępująca cisza. Piotr wpatrywał się we mnie beznamiętnie, a ta wywłoka w niego. Tylko ja stałam i przewracałam oczami na boki. Przez to też zauważyłam Maćka, który wkuurzony i to bardzo zmierzał w naszą stronę.

Po prostu jego tu jeszcze brakowało..

- Cholera jasna, Hana !- krzyknął już z odległości kilku metrów, a ja poczułam jak moje policzki stają się purpurowe.

Jeszcze zarówno Monika jak i Piotr przenieśli na jego osobę wzrok, przez co było mi już podwójnie głupio. Czułam straszne zażenowanie i sama nie wiedziałam dlaczego.

- Nie rozumiesz, jak się do Ciebie mówi po polsku ?- Maciek nie zwracał na nich uwagi, tylko zachowywał się tak jakbyśmy byli tu sami.

- Daj spokój już..- chyba powiedziałam to aż nadto oburzona wnioskując po jego minie.

Dopiero wtedy Maciek wymienił spojrzenie z Piotrem, a potem spojrzał w stronę Moniki. Byłam ogromnie zdziwiona, kiedy Ci szczerze się ze sobą przywitali.. Nie powiem, że w tej chwili Maciek sobie u mnie nagrabił.

- Wy się znacie ?- zapytałam, długo nie myśląc.

- Trochę co nieco..- odparł od razu Maciek, patrząc to na mnie to na Monikę..- Jak tam Twój synek ?- dodał jeszcze w stronę Moniki, a ja czułam jak uginają się pode mną kolana.. Równie szybko spojrzałam na Gawryłę, który wyglądał na równie zaskoczonego. W pewnej chwili miałam wrażenie, że jest w jakimś amoku..

- Masz syna ?- wtrącił się tym razem za mnie Piotr, a ja wyczekiwałam odpowiedzi co najmniej jakbym była na szpilkach.

- Monika, czyje to dziecko ?- ponaglił pytanie poruszony Piotr, powoli tracąc cierpliwość.

- Na pewno nie Twoje..- brunetka spojrzała srogo na Piotra, a potem i w moją stronę.

- Powie mi ktoś, o co w tym wszystkim chodzi ?- dodał jeszcze swoje dwa grosze Maciek, patrząc na Gawryłę.

Kiedy ponownie nastała cisza i nikt nie zamierzał się odzywać tradycyjnie już zrobiło mi się słabo. Aż się podparłam o maskę samochodu, lecz jak na złość wszyscy to zauważyli.

- No, no..- Monika najwyraźniej zwróciła się w stronę Maćka i Piotra..- Nie sądziłam, że jedna kobieta może zawrócić tylu mężczyznom w głowie.

- Dobrze, że Tobie nie zawróciłam..- rzekłam w tej samej chwili, na dosłownie jedną sekundę przymykając oczy..

- Nic do Ciebie nie mam Monika..- zaczęłam tym razem swój monolog pierwsza..- Sypiaj sobie z kim chcesz, rób co chcesz tylko nie mieszaj w to wszystko mnie..- Już strasznie zmęczona popatrzyłam jeszcze na Piotra..- Żyjcie sobie szczęśliwie i dajcie mi po prostu święty spokój..- czułam, jak z każdą chwilą czuję się coraz słabsza.

- Nie wiem o co tu chodzi Hana, ale albo wrócisz sama do szpitala albo Ci w tym pomogę..- powiedział oschle Maciek, robiąc krok w moją stronę.

Pokiwałam tylko z dezaprobatą głową, wymijając ich wszystkich i kierując się w stronę szpitala. Dość szybko dogonił mnie Maciek, dzięki czemu mogłam się podeprzeć na jego ramieniu. Nic nie komentował, o nic nie wypytywał. Właśnie za to go tak bardzo lubiłam i darzyłam ogromną sympatią.. Oczywiście przyjacielską..

Tak jak myślałam nic strasznego  mi nie dolegało. Z podstawowych badań wynikało, że jestem po prostu przemęczona i nic więcej. Właśnie przez to uparłam się, że na pewno wracam na noc do domu i o dziwo bez większych przekonań,  Maciek się na to zgodził. Nawet nie wiedziałam, że był on moim lekarzem prowadzącym..

Przez to wyszło też tak, że to on robił za taksówkę moim samochodem, a nie ja.. Kątem oka go obserwowałam i widziałam jak tylko czeka na odpowiednią okazję by zapytać się mnie o co w tym wszystkim dzisiaj chodziło. Z resztą ja również chciałam go o nieco wypytać jeśli chodzi o tą wywłokę. Tym, że się znają po prostu mnie zaskoczył. Z resztą Piotr wyglądał na równie zdziwionego w tamtej chwili..

Jeszcze to, że ma ona syna.. W sumie niech sobie ma, ale żeby Piotr o tym nie wiedział ? Coś mi tu nie pasowało.

W tamtej chwili również przeszło mi przez myśl, że ten syn to ich wspólne niby to nienarodzone dziecko, lecz kiedy Monika od razu zaprzeczyła poczułam ogromną ulgę.. Bo gdyby jednak prawdą okazało się, że to dziecko Piotra, ten na pewno porzuciłby dla nich wszystko. Niby się ukrywał, ale ja wiedziałam że dla niego dużą wartością byłaby rodzina. Nie mówił mi nigdy tego wprost, lecz wtedy, tego jednego wieczoru gdy się przede mną otworzył, mogłam z niego czytać jak z otwartej księgi..

Właśnie wchodziliśmy po klatce schodowej prowadzącej do mojego mieszkania, kiedy w końcu Maciek sam od siebie przemówił..

- Dobrze skojarzyłem, że Monia to ta wielka miłość Piotra ?- zapytał nie do końca pewien.

- Monia ?- normalnie na samo zdrobnienie imienia tej wywłoki wszystko się we mnie gotowało.

- Tak, to ta sama M O N I A..- aż przeliterowałam to imię, przez co Maciek aż zamilkł.

Nie odezwał się już ani słowem, więc w ciszy weszliśmy do mieszkania. Na całe szczęście nie trwało to zbyt długo, gdyż na wstępie dołączyła do nas wesoła od ucha do ucha Miri. Nieco się zdziwiłam tej jej nagłą zmianą nastroju, lecz w sumie to chyba dobrze. Miło było ją widzieć gdy jest taka wesoła i beztroska. Aż mi samej zrobiło się cieplej na sercu. Chociaż jej wszystkie żale tymczasowo odeszły w niepamięć.. Chociaż jej..

- Ty tutaj ?- dociekała po krótkiej chwili moja ukochana siostrzyczka..

No tak. Przecież się z nią ostatnią mijałam więc zapewne nie wiedziała, że nie jestem już z Piotrem. Swoją drogą to aż dziwne, bo ona zawsze wszystko wiedziała a tu proszę.. o.O

- Trochę się działo..- odruchowo przewróciłam oczami..

- No chyba nie trochę..- wiedziałam, że Miri już się domyśla o kogo zapewne chodzi.- I zgaduję, że to Twoje trochę, siedzi właśnie w salonie.

- Piotr tutaj jest ?- szok, to za mało powiedziane w tej chwili.

- No jest.. W dodatku nie sam..- dodała jeszcze szeptem Miri,  pociągając mnie za rękę do salonu.. Chyba już miałam tego wszystkiego dosyć !

Z kim jest Piotr ?!

KOOOOMENTUJCIE :D