Opowiadanie Epic - cz.15

Oto nowa część EPIC !

Jutro/pojutrze TRUE

Zaglądajcie :D

Tak jak planowaliśmy, po stosunkowo krótkim czasie udaliśmy się na imprezę moich znajomych. O dziwo, nam obojgu dopisywał wyśmienity humor. Kiedy nastawała między nami chwila ciszy, od razu robiło się nieco niezręcznie – chyba oboje myśleliśmy wtedy o naszej przyszłej, wspólnej nocy.

Nie mogłem powiedzieć, że mnie to nie ruszało.

Ba!

Sama perspektywa posiadania blondynki na wyłączność, była dla mnie nie małym wyzwaniem, a zarazem nagrodą?

W końcu nie mogę zapominać o zakładzie. Kiedy tylko dojdzie do czegoś między nami, od razu powiem o tym Adasiowi, by zrobiło mu się głupio.

Pespektywa ów myśli, dosłownie powodowała, że nie mogłem wysiedzieć na miejscu.

Na całe szczęście, akurat podjechaliśmy pod dom, którego adres podał nam wcześniej Bendżi. Nie znałem tej okolicy, ale kiedy zobaczyłem przyjaciela na podjeździe, od razu wiedziałem, że dobrze trafiliśmy.

Odpiąłem pasy i zgasiłem silnik, lecz nim wysiadłem z samochodu, spojrzałem na Hanę. Bałem się jej ponownej konfrontacji z Eweliną, dlatego też postanowiłem już zawczasu do niej przemówić. A nóż, może i to coś da?

- Tym razem może damy radę, obejść się bez żadnych scen?- zacząłem jak zwykle naokoło.

- Masz na myśli tą wrednąąą.. to znaczy.. Ewelinę?

- Tak, w głównej mierze ją.

- Postaram się.- Hana już dłużej nie siedząc w miejscu, pierwsza wyszła na zewnątrz.

Kiedy zobaczyłem jak wita się z Bendżim, musiałem natychmiast do nich dołączyć. Podchodząc do nich, odchrząknąłem tylko delikatnie, by mój dawny przyjaciel choć na chwilę zwrócił na mnie swoją uwagę!

- Już myślałem, że nie przyjedziecie.

- Mówiliśmy, że będziemy, więc jesteśmy.

- To świetnie.- Bendżi gestem ręki wskazał na dom przed nami.- Chyba już wszyscy są.. Stary, ziomeczki z naszej licealnej drużyny, nie mogą uwierzyć, że wróciłeś na stare śmieci.

- Nie wróciłem.- spojrzałem na Hanę, która tylko bacznie słuchała naszej rozmowy.- Jutro już wyjeżdżamy. Musiałem coś tutaj załatwić i tyle.

- I tyle..- Bendżi sprawiał wrażenie, jakby nie dowierzał w moje słowa.- W każdym razie, chodźmy do środka. Musimy przedstawić wszystkim wybrankę Piotra!

- Ehm.- odchrząknęła Hana.- Nie zapominajcie, że ja tutaj jestem.

- Hano.. mając u boku taką kobietę jak Ty, byłoby to co najmniej niemożliwe.- Bendżi wyglądał na autentycznie poruszonego szczerością swoich słów.

- Nie zapędzaj się kolego.- dodałem do niego, by wiedział, że mówienie takich rzeczy w stronę Hany, nie należy do niego, a do mnie.. Chyba do mnie…

- Jasne, jasne.- mówił dalej Bendżi.- Człowiek chce tu być uprzejmy, a jak zwykle nie jest to możliwe.. Powiedzcie mi, dlaczego zawsze najlepsze partie są już zajęte? W sumie, ciekawe czemu idąc takim rozumowaniem, to ja nie jestem zajęty…

Bendżi zdążyłby wyprawić nam cały swój nudny monolog, gdyby nie to, że weszliśmy do środka domu. Moi dawni znajomi, natychmiast porwali mnie do osobnego pokoju, by napić się nieco alkoholu. Bałem się o Hanę, ale ciągle ją obserwowałem.

W tej chwili akurat rozmawiała z Sandrą, która była spokojną dziewczyną. Przynajmniej za dawnych czasów!

- Masz dzieci?- zapytał jeden z kolegów.

- Nie.

- Żonę?- dopytywał drugi.

- Nie.

- Dom?- nie odpuszczał trzeci kumpel.

- Nie.

Musiałem naprawdę głęboko odetchnąć, ponieważ byłem bliski od wybuchnięcia złością.

Co poradzę, że takie rzeczy jak rodzina czy dom nigdy mnie nie interesowały? To, że teraz moi rówieśnicy, moi dawni koledzy chwalą się miedzy sobą, które pierwsze z ich dzieci zaczęło chodzić, jest co najmniej nudne.

Spojrzałem na Hanę, ponieważ od dłuższej chwili jej nie widziałem. Odetchnąłem jeszcze z ulgą, kiedy i ta na mnie popatrzyła. Uśmiechnęła się lekko, powoli zmierzając w moim kierunku.

I dopiero wtedy, kiedy Goldberg podeszła do naszego „męskiego” grona, chyba niemalże wszyscy faceci zamilkli. Nic dziwnego. Sam zamilkłem, lecz jedyne co robiłem, to tylko namiętnie patrzyłem jej w oczy. Boże.. Mógłbym w te oczy wpatrywać się dniami i nocami!

- Znacie Hanę?- usłyszałem dobrze znany mi głos, przez co obróciłem się przez ramię. Otóż, całkiem niedaleko od nas wszystkich stała Ewelina, trzymając w dłoni drinka. Przez to całe obserwowanie Hany, zupełnie jej nie zauważyłem. Była ubrana lekko, jak na ów porę roku. Włosy miała związane w niesfornego koka, przez co mogłem powiedzieć szczerze, że jest naprawdę ładną kobietą.

Rzecz jasna, nie tak ładną jak blondynka, ale tego chyba nie muszę tłumaczyć!

- To kobieta Piotrusia.

- Piotrusia.- usłyszałem tylko jak Hana wymawia moje imię, przewracając oczami.

Już teraz wiedziałem, że nie zmierza to wszystko w dobrym kierunku!

- A pytaliśmy się, czy masz żonę.- powiedział Kajetan, mierząc Hanę od góry do dołu.

Teraz to poczułem, jak z zazdrości napinają mi się wszystkie mięśnie!

- Nie jesteśmy małżeństwem.- sprostowałem natychmiast.

- Oj Piotrusiu.- Ewelina była najwyraźniej wstawiona, ponieważ podeszła do mnie na krok, kładąc mi ręce wokół szyi. Dosłownie mnie nimi oplotła!- Nadal jesteś taki dobry w te klocki?- po tym pytaniu, byłem wręcz pewny, że Ewelina nie ma zbytnio kontaktu z otaczającą ją rzeczywistością!

- Jest nawet lepszy.- to zdanie Hany spowodowało, że odruchowo przeniosłem na nią całą swoją uwagę.

Niestety nie tylko ja, ponieważ Ewelina odrywając się ode mnie, zaczęła wymachiwać rękoma przed twarzą blondynki.

- Kłamiesz.- mówiła.- Nie może być lepszy, bo on zawsze był najlepszy… i…

- Ewelina.- zjawił się Bendżi.- Tobie chyba już wystarczy na dzisiaj.- podszedł, biorąc ją na ręce.

Spojrzał jeszcze przepraszająco zarówno w moim jak i Hany kierunku, po czym się oddalił.

Chyba wszystkich tu zebranych ta cała sytuacja wprawiła w niemałe osłupienie!

- Masz ochotę się napić?- zagadnąłem do blondynki.

- Obowiązkowo.- skinęła głową, podążając w ślad za mną.

Wyszliśmy na taras, gdzie biorąc dwie butelki piwa, usiedliśmy na schodkach.

- Przepraszam.- mówiłem to prosto z serca.- Właśnie tego się obawiałem.

- Piotrusiuuu.- zaczęła przedrzeźniać Ewelinę Goldberg.

Nie chciałem się śmiać z tej pierwszej, ale w wykonaniu Hany było to naprawdę komiczne!

Otworzyłem blondynce po chwili piwo, podając jej butelkę.

- Dzięki.- odparła, lekko dotykając opuszkami palców me knykcie.

To wystarczyło, bym znowu zaczął rozmyślać o Hanie.. w moich ramionach!

- Wiesz, że dzisiaj sfinalizujemy układ?- zagadnąłem.

- Wiem.

- Nadal tego chcesz?

- Gdybym nie chciała, nie byłoby mnie tutaj.

- A obiecasz mi jedno?- musiałem być pewny choć w tej jednej sprawie.- Kiedyś wspominałaś, że ktoś Cię skrzywił.. chodzi mi o to, byś mogła mi obiecać, że jeżeli będę robił coś złego to mi o tym powiesz. Chce mieć czyste konto, bez żadnych niedomówień.

- O to się nie martw Piotrze.- odparła, patrząc mi w oczy.- Ty mnie nigdy nie skrzywdzisz bo się w Tobie nie zakocham.. nigdy..

I te dwa słowa, zadziałały tak, jakby oblano mnie wiadrem z zimną wodą!

„ Dlaczego osoby, które kochamy i które dają nam mnóstwo szczęścia, muszą nas jeszcze bardziej ranić?”

Kooomentujcie!