W ciągu ostatnich dwóch dni znacznie spadła liczba wejść na bloga. Mało to motywujące :(. Proszę promujcie bloga ...

12. „Że wy znowu..” ♥

Przed szpitalem wziął chłopca na ręce i pewnym krokiem wszedł do szpitala. Nie zastanawiało go nawet co inni pomyślą gdy zobaczą go z małym dzieckiem. Całkiem go nie obchodziło co inni będą mówić na jego temat. Na szczęście Oliver zasnął już w aucie i Piotr liczył mimo wszystko na to, że będzie miał chwilę spokoju. Gdy był przed gabinetem Hany, wyciągnął telefon i wybrał jej numer. Niemal natychmiast odebrała.

- Hej. Coś się stało?

- Tak. Nie wiem jak mogłaś mi to zrobić..- Piotr starał się powiedzieć to bardzo przygaszonym głosem by Hana uwierzyła, że mówi to na serio.

- Co się stało ?! Co ja zrobiłam ?! – Hana nie wiedziała co się znowu stało.. Była totalnie zbita z tropu. Dodatkowo Piotr nic jej nie odpowiadał. Nie rozłączając się wszedł do jej gabinetu razem z Olivierem nadal trzymając komórkę. Hana robiła dokładnie to samo. Siedziała z telefonem przy uchu i patrzyła na Piotra z niedowierzeniem. Po chwili mężczyzna odezwał się tak jakby rozmawiał przez telefon..

- Nie pożegnałaś się ze mną dziś rano.. i jest mi z tego powodu bardzo, ale to bardzo przykro..- gdy Piotr to powiedział rozłączył się, położył nosidełko z dzieckiem na kozetce, i podszedł do Hany uśmiechając się. Kobieta natychmiast wstała. Mężczyzna przytulił ją bardzo mocno.. Hana od razu odwzajemniła uścisk. Gdy w końcu na chwilę się od siebie oddalili, kobieta złapała w swoje dłonie twarz Piotra i bardzo czule go pocałowała. W reszcie Piotr się odezwał.

- No to ja rozumie – obydwoje zaczęli się śmiać. Po chwili do gabinetu weszła Lena. Czytała jakieś dokumenty więc nawet nie zauważyła, Piotra.. dopiero gdy zobaczyła dziecko uniosła głowę. Zrobiło jej się troche niezręcznie i głupio gdy tak nagle „wparowała”.

- Przepraszam, że przeszkadzam ale chciałam tylko.. – kobieta nie zdażyła dokończyć ponieważ Hana jej przerwała.

- Nie przeszkadzasz. O co chodzi? – Hana zapytała uśmiechając się w stronę Leny.

- Nie to może poczekać.. następnym razem. Po chwili dodała:

- Nie wiedziałam, że wy.. – pokazała dwuznacznie na Hane i Piotra.. No, że wy znowu jesteście…

Obydwoje się na siebie popatrzyli i uśmiechnęli. Po chwili Piotr zaczął;

- Uwierz mi, że my sami nie wiedzieliśmy do dzisiaj.. Dobrze wezmę małego i zaczekam na Ciebie w samochodzie.- powiedział mężczyzna w stronę Hany. Mówiąc to podszedł do swojej ukochanej i dał jej delikatnego buziaka w policzek.

- cześć Lena.- Piotr bardzo serdecznie uśmiechnął się do niej.

Hana odprowadziła Piotra dokładnie wzrokiem do drzwi. Jeszcze jak wyszedł patrzyła na te drzwi jakby była zahipnotyzowana …

-No pięknie. Jesteście razem i ja o niczym nie wiem?

- Tak jakoś wyszło.. Miałam Ci powiedzieć ale nie było kiedy.

Po chwili Lena powiedziała.

- W sumie to dobrze.. jesteś w niego wpatrzona jak w obrazek, nie udało by Ci się wiecznie udawać, że nic do niego nie czujesz.- Lena posłała w stronę Hany znaczące spojrzenie.

- Lepiej już idź do niego, bo jeszcze będzie zły na mnie , że cie przetrzymuje.- obydwie wybuchły śmiechem.

Kobiety się pożegnały.. po zaledwie 10 minutach Hana wsiadała już do samochodu.. Piotr w tym czasie rozmawiał przez telefon. Był dosyć poważny. Gdy się rozłączył Hana o nic nie musiała pytać, ponieważ męzczyzna sam zaczął mówić..

- Dzwoniła Majka.. Powiedziała już wszystko Asi rodzicom. Mają przyjechać razem z nią dzisiaj wieczorem po małego.- Piotr popatrzył się w stronę Hany i wymusił uśmiech. Kobieta od razu to zauważyła..

- Wiem, że jest Ci ciężko..- kobieta chciała go jakoś pocieszyć..

- Ważne, że mamy siebie..

Piotr obejrzał się do tyłu zobaczyć czy chłopiec nadal śpi. Odpalił samochód i pojechali do domu. Do domu Piotra.. Całą drogę nic się nie odzywali. Hana stwierdziła, że to najlepiej zrobi Piotrowi. Chciała dać mu chwilę dla siebie…

15 komentarzy= next.(Spamu nie licze :D)

proszę udostępniajcie bloga, ponieważ znacznie spada liczba wyświetleń i nie wiem dlaczego.

Nie podoba się wam opo ? *.* Komentujcie.!