No i to będzie właśnie ostatnia część tego opowiadania J Dzięki wszystkim co czytali te moje wypociny od samego początku :P Nie macie pojęcia, w jakim jestem szoku że ktoś te moje opowiadania w ogóle czyta :D. W każdym razie na zakończenie jak to ja, musiałam dać lekki dramacik, by potem mógł być cukier. <3 Miłego czytania Hapi-endu  ♥

______________________________________________________________

140. It’s the end <3

Jak zawsze poszłam do pobliskiego parku, może dlatego, że mieścił się on niespełna pięćset metrów od naszego mieszkania.. Szłam bardzo wolnym krokiem podziwiając jak zawsze naturę. Tak naprawdę zawsze wyjście na świeże powietrze dobrze mi robiło. Kocham podziwiać takie małe i drobne rzeczy, które ostatecznie mają magiczną moc. Wsadziłam ręce do kieszeni od kurtki, ponieważ jesienią nie ma co szarżować. Uważałam zawsze, że to bardzo przebiegła pora roku, ponieważ nie wiadomo kiedy dopada nas jakieś choróbsko.

Weszłam na alejkę, którą zawsze spacerujemy wraz z Piotrem z dziećmi.. Po kilku krokach zobaczyłam mojego ukochanego męża. Siedział na „naszej” ławce. Głowę miał schowaną w dłoniach, opierając łokcie o kolana.

Zrobiło mi się go wtedy cholernie szkoda, dlatego że to właśnie przeze mnie jest taki skołowany, bądź bardziej to chyba zdenerwowany. Równie wolnym krokiem podeszłam nieopodal Piotra. Przysiadłam się obok niego, nadal nic nie mówiąc. Chciałam bowiem pierw wybadać jego humor, a potem zacząć ewentualne przeprosiny ? W sumie to już nie wiem dlaczego miałabym go przepraszać.. Wymsknęło mi się i tyle. A przecież wiem dobrze, że mój kochany mąż wcześniej nie był tak święty jak dotychczas, dlatego w przypływie emocji tak powiedziałam.

Gdy tak siedziałam obok niego postanowiłam uczynić pierwszy ruch. Objęłam jego ramię, mocno przywierając do niego. Zamknęłam oczy, by móc poczuć odurzające perfumy Piotra, które każdorazowo powodowały u mnie zawrót głowy.

- Przepraszam..- powiedziałam w tej samej chwili..- Nie chciałam tego powiedzieć..

- Jaasne. Ja nie rozumiem jednego..- mówiąc to Piotr wstał z ławki, stając naprzeciwko mnie.. – Skoro po tylu latach nie ufasz mi, nie wierzysz w moje słowo to po co jesteśmy razem ? Związek polega na zaufaniu, którego z Twojej strony ja nie posiadam.. Mam dosyć tego Hana.. Po prostu odpadam..

Nie musiałam ukrywać rozczarowania słowami mojego męża..” Po co jesteśmy razem”.. Myślałam, że to tylko durny sen, z którego się zaraz obudzę. Zrobiło mi się strasznie przykro, lecz musiałam być twarda. Rzuciłam w stronę Piotra grobową minę, po czym zaczęłam..

- Nikt Ci nie karze ze mną być.. Z resztą jest tyle kandydatek na moje miejsce, że masz w czym wybierać ! – krzyknęłam w przypływie złości. Ledwo co powstrzymywałam się od łez, lecz byłam silna. Postanowiłam, że tym razem się nie rozkleję.. Nie tym razem..

- A może to jest myśl ? Skoro uważasz, że pójdę do pierwszej lepszej i ją przelecę, by przypadkiem zrobić dziecko to pewnie !- odpowiedział mi Piotr równie podniesionym tonem głosu.

- Śmiało. Póki co masz ich tylko czwórkę. Na nieszczęście aż trójkę ze mną..- mówiąc te słowa byłam już na skraju. Jeszcze akurat w tej chwili poczułam ogromną tęsknotę za moim dzieciaczkami, że wstałam i ruszyłam prosto przed siebie.

Przez przypadek szturchnęłam Piotra ramię, nie patrząc już gdzie idę. Szłam w głąb parku, do najciemniejszego miejsca. Tym razem naprawdę marzyłam o tym, by Piotr mnie dogonił. W pewnym momencie obróciłam się przez ramię, lecz go nie było. To właśnie spowodowało, że się rozkleiłam. Było tego wszystkiego po prostu za dużo na dzisiaj. Już od dawna nie dogadywaliśmy się z Piotrem, no ale bez przesady.. Z resztą ostatnie dni były cudowne, więc jestem pewna, że i on mnie jeszcze kocha.

Gdy zrobiło się już naprawdę ciemno, cała zmarznięta i zapłakana postanowiłam wrócić do domu. Nie mogłam już dłużej tułać się bez celu. Przed mieszkaniem zauważyłam, że nie ma już samochodu Przemka.

Wchodząc do domu poczułam zapach tytoniu. Od razu domyśliłam się, że to Piotr pali zapewne w kuchni. Jak widać i jego to wszystko przerosło. Nie chciałam tam iść, żeby mój najlepszy mąż nie widział mnie w takim stanie, więc szybko przemknęłam do sypialni. Złapałam moją nocną koszulę i ręcznik, po czym poszłam prosto do toalety. Wiedziałam, że jedyne co może mi teraz pomóc to ciepły prysznic. Tak też zrobiłam. Tego dnia nie żałowałam sobie waniliowego olejku do ciała. Wmasowałam go w siebie dość sporo. Gdy wyszłam spod prysznica, od razu narzuciłam na siebie atłasową pidżamę, po czym spięłam włosy w nieładzie i wyszłam z ubikacji.

Miałam ochotę na zimne piwo. Tak.. ja Hana Goldberg i ochota na piwo !- pomyślałam sobie, co tylko mnie zdołowało. Jeszcze popadnę w jakiś alkoholizm i co wtedy ? :D

Weszłam do kuchni nie zwracając najmniejszej uwagi na Piotra. On również siedział i popijał piwo, przy okazji spalając papierosa. Widziałam, że spojrzał na mnie i chciał coś powiedzieć, lecz nie miał kiedy. Szybko złapałam zimne piwo z lodówki, po czym wyszłam do salonu. Dopiero gdy usiadłam na kanapie doszłam do wniosku, że nie wzięłam przecież otwieracza do piwa. Wkurzona moim nie ogarem, zerwałam się z sofy. W kuchni zaczęłam szukać po szafkach owego otwieracza, lecz nigdzie go nie było. Kątem oka dostrzegłam, że leży on na stole obok Piotra. Długo się nie zastanawiając podeszłam obok. Chciałam już chwycić za otwieracz, kiedy to Piotr złapał mnie za rękę.

W tej chwili spojrzałam na niego. Patrzył na mnie tym swoim zamglonym wzrokiem. Wyglądał teraz jak mały chłopczyk proszący o zabawkę, zupełnie jak chociażby nasz Olivier.

- Możesz mnie puścić ?- zapytałam długo nie myśląc, próbując wyrwać dłoń z uścisku Piotra.

- Hana..- powiedział aż nadto poważnym tonem. Kiedy już myślałam, że mnie puścił, on tylko odsunął się na krześle, by jednym sprawnym ruchem posadzić mnie sobie na kolanach. Próbowałam się wyrwać lecz na marne. Tak mocno przytulił się do mnie, ze nawet nie miałam ochoty wyswobadzać się z jego uścisku..

- Co my wyprawiamy ?- zapytał ściszonym głosem, nawet na chwilkę się nie rozluźniając..

Chciałam iść w zaparte i milczeć, lecz Piotr miał chyba zupełnie inny plan..

- To wszystko jest chore Hana. Wiesz, że Cię kocham. Wiem również, że i Ty mnie kochasz. Obydwoje wiedzieliśmy to od razu, gdy się po raz pierwszy zobaczyliśmy.. Tak dużo razem przeszliśmy i teraz po tym wszystkim miałbym z Ciebie zrezygnować ? Z Ciebie i dzieciaków ? Nigdy Hana..

Kiedy chciałam już mu coś odpowiedzieć, nie dopuścił mnie do słowa, ponieważ znowu zaczął..

- Pamiętasz to, jak myślałem, że nie żyjesz ? Wtedy kiedy na świat przyszła Olivka i Olivier ? Pamiętasz Hana ?

Nie wiedziałam czy na serio czeka na moją odpowiedź, więc tylko dla upewnienia się pokiwałam twierdząco głową..

- Przez tamte kilka godzin odechciało mi się żyć. Wiedziałem, że życie bez Ciebie nie ma sensu, bo tylko razem z Tobą jestem w stanie normalnie funkcjonować.. Proszę Cię, a wręcz błagam. Nie zostawiaj mnie. Nie przeżyłbym tego..- powiedział do mnie niemalże jednym tchem. Czułam na swoim barku jego łzy, które oczywiście szybko otarł. Po chwili obróciłam się przodem do Piotra. Patrząc mu prosto w oczy zaczęłam..

- Wiem co czułeś. Przeżywałam ten sam koszmar na naszym urlopie. Wszyscy w koło mówili wtedy, że szanse że przeżyłeś tamten sztorm są nikłe.. Cierpiałam wtedy jak nigdy wcześniej..

- No widzisz.. A mimo tego wszystkiego siedzimy tu teraz razem, mamy wspaniały dom, prace i najlepsze co nam mogło się przydarzyć – dzieci..- Piotr odsunął z mojego policzka niesforny kosmyk włosów, który wypadł z mojego zacnego koka, po czym wsadził go za ucho.. Kciukiem muskał mój policzek, a ja patrzyłam mu prosto w oczy, które jakby w jednej chwili stały się jaśniejsze..

- Co my do cholery jasnej ostatnio wyprawiamy ?- zapytał, nie spuszczając ze mnie wzroku, ani nie zaprzestając pieszczoty..

- Chyba się pogubiliśmy..- odpowiedziałam bez namysłu..

Nie mogłam już dłużej czekać.. Złapałam twarz mojego ukochanego męża w swe dłonie i mocno wpiłam się w jego usta. Nie przeszkadzało mi nawet to, że śmierdział papierosami, których przecież tak nie znoszę. Po prostu pragnęłam się z nim kochać tu i teraz. To było jedyne o czym teraz myślałam, a nawet marzyłam..

Gdy usiadłam na Piotrze okrakiem, on jak zawsze zaczął pieścić moje uda jak i pośladki. Działał tym sposobem na mnie lepiej, niż niejeden afrodyzjak.

W pośpiechu zaczęłam rozpinać jego koszulę, kiedy to nagle szepnął do mnie..

- Myślałem, że miałaś ochotę na piwo..- mówiąc to specjalnie przygryzł mi ucho. Wiedziałam, że mnie prowokował, lecz dziś było mi wszystko jedno..

- Teraz mam ochotę na Ciebie, w naszej sypialni..- powiedziałam równie ponętnym głosem ocierając się o jego męskość.. To wystarczyło by mój mąż spełnił moją prośbę..

Szybko podniósł mnie i zaniósł do sypialni.. Właśnie tam zatraciliśmy się w sobie  w zupełności.. Tego wieczoru byłam pewna jednego.. : Tak już będzie zawsze i na zawsze. Nic już, ani nikt nie stanie nam na drodze  do naszej miłości… ! ♥.

_______________________________________________________________________

I teraz jeszcze mam pytanko :) Chcecie, by nowe opowiadanie było koniecznie w leśnej górze i opierało się na serialu, czy mogę pójść na całość z moją wyobraźnią ? KOMENTUJCIE :) !!