♥ Opowiadanie 2.Cz.31 ♥

JEŚLI MOŻECIE TO PROMUJCIE ♥

http://www.youtube.com/watch?v=PWOmF5AcP8o&feature=youtu.be

Nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Dosłownie wszystko, ale to wszystko mnie irytowało. Z samego rana gdy tylko wstałam byłam po prostu wściekła. Aż się dziwiłam, że Piotr nic nie komentował mojego zachowania.. Swoją drogą nie miałam pojęcia co mnie tak poirytowało. Kiedy tylko weszłam na swój oddział od razu zostałam zawalona robotą. W kółko konsultacje, przyjęcia a nawet porody. Jednak kilka dni wolnego robi swoje. Rozluźniłam się tylko wtedy, kiedy w końcu miałam chwilę wolnego. Przemierzałam od tak korytarz. Z tego co słyszałam od Wiki, to Piotr jeszcze operował więc po wspólnej kawie pozostaną nam tylko plany.

Weszłam do bufetu gdzie zamówiłam mój ulubiony sok pomarańczowy. Jakoś nie miałam apetytu na jedzenie.. Oczywiście wszystkie miejsca były zajęte. Dopiero po jakiejś chwili dostrzegłam jedno, wolne krzesło. Ruszyłam na przód i dopiero wtedy zobaczyłam, że siedzi tam Maciek. Głupio mi już było jakoś nagle się wycofać, więc przysiadłam się obok niego z wymuszonym uśmiechem..

W głębi duszy modliłam się tylko, by nic się nie odezwał bo działał na mnie jak płachta na byka.. Z resztą nie tylko on dzisiaj.. Kiedy wzięłam jeden jedyny łyk napoju, aż zrobiło mi się lepiej. Chyba jednak właśnie na to miałam ochotę od samego rana..

- Już szukam czegoś do wynajęcia..- oznajmił od tak Maciek, przez co tylko przewróciłam oczami..

Czy on na serio myślał, że rusza mnie to iż mieszka w moim mieszkaniu ? Mieszka to mieszka nic w tym nadzwyczajnego..

- Jeśli Miri nie ma nic przeciwko to mieszkaj ile chcesz..- odparłam na odczepne.

Już jakoś nie miałam ochoty z nim dłużej rozmawiać i nawet zbierałam się by wstać, kiedy ten zaczął..

- Coś słabo wyglądasz. Tak w ogóle to jadłaś coś dzisiaj ?- nie wiedziałam czy mówi tak by mi dopiec, czy też szczerze. Kiedy jednak spojrzałam w te jego pełne uczucia oczy byłam pewna, że się po prostu o mnie martwi..

Teraz miałam tylko porównanie jak to Maciek od tak interesuję się moją osobą, a jak Piotr. Dlaczego właśnie tak musiało być ? Niby sama powiedziałam, że już nie ma żadnego wahania się, a tymczasem sama doszukuję się niewiadomo czego..

Przez te myśli jeszcze bardziej straciłam humor. Już nawet nic nie odpowiedziałam Maćkowi, bo najpewniej bym się z nim pokłóciła a przecież on niczemu nie jest winien.. Cała nabuzowana emocjami wyleciałam z bufetu jak oparzona.

Do końca dyżuru pozostały mi ponad trzy godziny, a ja już miałam serdecznie dosyć.

Jeszcze na korytarzu jak na złość musiałam trafić na Trettera, który dorzucił swoje dwa grosze na temat moich ostatnich dni urlopu. No po prostu świetnie..

Miałam już wejść do swojego gabinetu kiedy to zobaczyłam przed nim Maćka. Zezłoszczona podeszłam w jego stronę..

- Co znowu ?- zapytałam aż nadto oschle.

- Hana martwię się o Ciebie.. Naprawdę musisz coś zjeść.

- NIE !- krzyknęłam, przez co tylko wszyscy na korytarzu popatrzyli się w naszą stronę. Tradycyjnie moje policzki się zarumieniły przez co równie szybko uciekłam do swojego gabinetu głośno trzaskając drzwiami..

Usiadłam przy biurku i opuściłam głowę. Podparłam się rękoma i przymknęłam oczy. Nie mogłam poradzić sobie z tymi wszystkimi emocjami. Jakoś jak na jeden dzień było ich stanowczo za dużo. Dużo za dużo..

Wtedy znowu usłyszałam, że ktoś wchodzi. Już nawet nie podniosłam wzroku bo byłam pewna, że to Maciek..

- Nie musisz się o mnie martwić.. Jak zawsze poradzę sobie ze wszystkim sama..- zaczęłam od razu, maksymalnie poirytowana. Aż tylko bardziej zezłościłam się na samą siebie, że jestem aż tak niewdzięczna..

- Masz jeszcze mnie..

Dopiero na te słowo podniosłam wzrok. Zobaczyłam Piotra stojącego u progu drzwi od mojego gabinetu. Przyglądał mi się pytająco, lecz po chwili obdarzył mnie szczerym uśmiechem. Automatycznie zrobiło mi się jakoś lżej na sercu, a w podbrzuszu poczułam tak dobrze znany mi żar.. Nie wiedziałam dlaczego, ale oczywiście się zarumieniłam. Bądź co bądź nie chciałam być dla niego aż tak oschła.

- Myślałam, że to Maciek..- zaczęłam się tłumaczyć jak jakieś dziecko.

- A on się o Ciebie martwi ? Ma jakieś powody ?- zapytał po chwili Piotr, przystając obok mojego biurka. Specjalnie się o nie oparł, a ręce skrzyżował na wysokości torsu. Już nawet nie powiem jak tradycyjnie napięły się te jego idealne mięśnie..- O czymś nie wiem ?- dociekał dalej Gawryło.

- Daj spokój. Niańczy mnie jak to zawsze on..- mówiąc to specjalnie odwróciłam wzrok od Piotra.

Zaczęłam szukać jakiś papierów w szafce, lecz jak na złość nie mogłam ich znaleźć. Odruchowo trzasnęłam tym wszystkim głośno, bo naprawdę nie miałam już siły.

- Chyba łapię jakąś depresję..- powiedziałam pod nosem, lecz nie umknęło to uwadze Piotra.

Bez słowa nachylił się w moja stronę i złapał mnie za podbródek. Dzięki temu spojrzeliśmy sobie na chwilę w oczy, a potem.. Potem delikatnie mnie pocałował..

Zwyczajnie, tak po prostu a jednak od razu poprawił mi nastrój. Chyba właśnie tego było mi trzeba. Kiedy jednak oderwaliśmy się od siebie, wszystkie emocje wróciły ze zdwojoną siłą. Normalnie jakby te jego humorki udzieliły się i mnie.. :D

- Twoją depresją zajmiemy się wieczorem..- dodał nonszalancko Gawryło, spoglądając na mnie dwuznacznie..- A tymczasem jadę do domu. Krystian ma tam być za niecałą godzinę.

- Nie miał być wieczorem ?

- Miał. Ale w sumie lepiej, że będzie wcześniej..- Piotr znowu delikatnie dotknął mojego policzka..- Wtedy będziemy mieli caaały wieczór dla siebie.. No i dla Twojej depresji..- dodał, śmiejąc się pod nosem.

Oczywiście dałam mu za to małego kuksańca w bok, lecz ten tylko bardziej zaczął się nabijać. Śmiał się z tej depresji, a ja naprawdę czułam że mogę ją mieć.. :D

Bynajmniej wtedy, gdy nie ma go tuż obok.. <3

Kiedy Piotr w końcu wyszedł z mojego gabinetu zaczęłam na nowo przyjęcia i badania kontrolne. Jedna z pacjentek była naprawdę ciekawym przypadkiem dzięki czemu oderwała mnie nieco od tego mojego złego humoru.. Była otóż w ciąży trojaczej. Rzadko kiedy takowe przebiegają bez komplikacji, a u niej wszystko było w porządku. Jak na drugi trymestr ciąży wszystko było po prostu idealnie.

Kiedy przekazałam pacjentce dobre wieści, od razu zaczęli razem z mężem płakać ze szczęścia. Nie powiem jak uroczo wyglądał ów obrazek, kiedy to wspierali siebie nawzajem. Było to po prostu piękne.
Wtedy też naszła mnie myśl, czy kiedykolwiek będziemy wyglądać tak z Piotrem. Czy jest w ogóle na takie coś realna szansa ? Z każdą kolejną chwilą zgadywałam, że niestety nie. Przecież z nim nic nie może być takie kolorowe. Niestety..

Nawet nie wiedziałam, kiedy to wybiła godzina końca mojego dyżuru. Wyszłam już przed szpital, lecz wtedy zdałam sobie sprawę, że przecież przyjechałam dzisiaj z Piotrem. Miałam już dzwonić po taksówkę, kiedy to znowu ramię w ramię ze mną stanął Maciek.. Czy on nigdy nie odpuści ?

- Choć, podrzucę Cię..- oznajmił, otwierając drzwi od strony pasażera.

W sumie trochę się wahałam, lecz ostatecznie wsiadłam. Dzięki temu będę na pewno szybciej, niż jakbym miała jeszcze czekać na taksówkę.

Podczas drogi do mieszkania Gawryły zamieniliśmy ze sobą może ze dwa zdania. Jakoś nie miałam nastroju do pogaduszek w dalszym ciągu. Siedziałam tak i wyglądałam przez szybę..

Na sam koniec podziękowałam Maćkowi i po prostu odeszłam. Wtedy nasunęła mi się myśl, że on faktycznie o mnie dba. Tak naprawdę na każdym kroku mi to zawsze pokazywał, a ja nigdy tego nie doceniałam. Jednak to prawda, że docenia się to co się miało, kiedy to się straci. W tym przypadku może nie jest to dosłowne, ale jednak..

W mieszkaniu już na wstępie usłyszałam stłumione śmiechy. Domyśliłam się tylko, że to zapewne Krystian, kiedy to zobaczyłam damski płaszcz wiszący w przedpokoju.

Zdziwiłam się i to bardzo. W końcu Piotr mówił, że będzie sam Krystian a tu tymczasem jest jakaś kobieta..? O co chodziło tym razem ? *.*

W NEXCIE BĘDZIE SIĘ DZIAŁO :D

PS. CÓŻ TO ZA KOBIETA ? O.o

KOOOMENTUJCIE !