Opowiadanie 2.Cz.57 ♥

Ktoś tam pytał o aktorów ;)

Wolicie, żebym kontynuowała ich wcześniejsze losy czy może żebym zrobiła coś nowego od chociażby momentu telekamer ? :D

Piszcie, co wolicie !

Poolecam <3

                         http://opobyangel.blogspot.com/2014/02/cz3.html

Wpatrywałam się w niego, mimo iż z każdą chwilą coraz bardziej miałam do niego żal. Naprawdę już ledwo co wytrzymywałam, by się nie rozkleić. Dziecko?! Jak to możliwe. To przecież było nierealne. Czy tez teraz musiał akurat zamilknąć? Już nie wiem co o tym sądzić, bo mój ukochany maż faktycznie sprawiał wrażenie skruszonego. Może właśnie zrobił to celowo? Żeby nic go nie trzymało i żeby nie musiał się leczyć? Niee! To na pewno nie może być prawdą. Szybko oddaliłam od siebie te dołujące i pesymistyczne myśli.

- Piotr…- nalegałam dalej, coraz bardzie rozbita.- Jak to byłam w ciąży?- dopytywałam nadal, widząc jak Gawryło walczy sam z sobą czy mi powiedzieć, czy też nie.

W końcu zerwał się na równe nogi i zaczął krążyć obok ławki w zupełnym milczeniu. Doprowadzało mnie to do szału, lecz zachowywałam resztki zdrowego rozsądku. Choć ten jeden raz mi się udało.

- Myśleli, że to zapalenie otrzewnej. Dopiero na stole operacyjnym okazało się, że byłaś w ciąży brzusznej. Płód nie miał szans. To przez to miałaś te wszystkie omdlenia i nudności. Ja nie wiem jak tego nie zauważyli na początku zważając na te silne bóle w podbrzuszu.

- To niedorzeczne. Jak ja mogłam być w ciąży, skoro mam podwiązane jajowody.- powiedziałam sama do siebie, dalej nie mogąc w to wszystko uwierzyć.

Miałam z Piotrem dziecko, które straciliśmy? Na same myśli chciało mi się płakać…

- Ja mam Ci to tłumaczyć Hana? Przecież to Ty jesteś ginekologiem.

- I co, może to moja wina, że nie wiedziałam?- byłam tak poirytowana, że nie panowałam nad złością.- Który to był tydzień?

- Ponoć dwunasty…- mówiąc to Gawryło ponownie przysiadł się na ławkę.

- To dlaczego trzeba było usunąć? Na pewno można było uciec od tej decyzji.- mówiłam już tak beznamiętnie, mimo iż w środku cała chodziłam.

- Nie było innego wyjścia.

- Tego nie wiesz.- odparłam bez zastanowienia, na chwilę przymykając oczy by się nie rozkleić.

- Operował Cię najlepszy specjalista w tym mieście. Jeżeli mówię, że nie było innego wyjścia to nie było.- nie wiem czy Piotr chciał mnie pocieszyć czy tylko bardziej zdołować? W głowie miałam po prostu jeden, wielki mętlik.

- Dlaczego mnie okłamałaś, że pierw jesteś w ciąży, a potem, że nie jesteś skoro byłaś?- zapytał po dłuższej chwili, przez co spojrzałam na niego z pogardą.

- Po co miałabym kłamać?- aż prychnęłam pod nosem.- Naprawdę uważasz, że o tym wiedziałam?- po prostu w to wszystko nie wierzyłam.

- A dlaczego miałabyś nie wiedzieć… Jesteś ginekologiem, zapewne dobrze znałaś swoje wszystkie objawy i wyniki…

- Ty chyba w tym momencie żartujesz.- nie wytrzymałam i aż wstałam z miejsca.- Nie mam ochoty Cię już dłużej oglądać.- powiedziałam coś, czego może będę później żałować, lecz teraz nie było innego wyjścia.

Skoro mój własny facet, ukochany mąż wmawia mi, że go okłamuje to co mam zrobić? Kłócić się z nim i mówić, że nie? Niech sobie myśli co chce, już naprawdę mam po dziurki w nosie te jego humorki.

Nagle ruszyłam przed siebie, nie zwracając najmniejszej uwagi na Piotra. Cieszyłam się jak małe dziecko, kiedy to bez problemu udało mi się złapać taksówkę. Nie pamiętałam dokładnie adresu domu rodziców Piotra, lecz wystarczyło bym podała nazwę osiedla. Dzięki temu z ulgą odetchnęłam, kiedy trafiłam w odpowiednie miejsce.

Zapłaciłam już na szybko, by w jednej chwili wejść do tej ogromnej willi. Nie szłam ani do salonu, ani do jadalni bo nie miałam najmniejszej ochoty rozmawiać z rodzicami Piotra. 

Po prostu chyba nie byłam jeszcze gotowa, na tego typu rozmowy.

W naszym pokoju zobaczyłam tylko pełno porozrzucanych rzeczy. Jednak Piotr sam już sobie nie radzi z bałaganem w porównaniu do czasów kiedy go poznałam. Wtedy sam umiał się sobą zająć, a teraz zachowuje się jak dziecko!

W sumie dobrze, że chociaż odwiózł do Warszawy małego. Już sama nie wiedziałam, jak będę mogła przeprosić Maksa. Zawsze coś lub ktoś musi pokrzyżować nasze wspólne plany? Po prostu boooomba!

Zaczęłam się w końcu pakować, nie zważając wcale na rzezy Piotra. Dzisiaj przegiął i miałam go dosyć. Ostatnio wspominając o Monice już sobie u mnie nagrabił, ale teraz to po prostu przegiął. Pobił samego siebie i tyle.

Miałam już spakowaną prawie całą walizkę, kiedy to usłyszałam jakieś krzyki dochodzące z korytarza. Trochę mnie to zaintrygowało, ponieważ rozpoznałam głos Piotra i jeszcze jakiegoś mężczyzny. Miałam nawet otworzyć drzwi i zerknąć o co chodzi, kiedy obaj panowie weszli do mojego pokoju.

Spojrzałam z początku na Piotra, a potem na Krystiana! Tak, to Krystian stał obok jak zawsze beztroski i uśmiechnięty od ucha do ucha. Ręce miał w kieszeni, a koszulę odpiętą nieco bardziej niż zazwyczaj.

Kiedy widziałam jak i Krystian ucieszył się na mój widok, odłożyłam rzeczy i po prostu podeszłam w jego stronę. Wtuliłam się w jego ramiona i on o dziwo również odwzajemnił uścisk. Miałam generalnie gdzieś, jak na to wszystko zareaguje Piotr.

Jeśli w taki sposób mogłam mu dopiec to dobrze. Niech poczuje się chociaż ten jeden raz jak ja…

- Na chwilę spuścić się z oka Hana i tyle rzeczy się dowiaduję.- powiedział, wypuszczając mnie w końcu z objęć.

- Wiedziałem, że wam się uda.- dodał jeszcze, wskazując na moją obrączkę.

Przez to tylko prychnęłam pod nosem, dalej ignorując Piotra.

- No chyba właśnie nie do końca to wszystko sobie przemyśleliśmy… - dodałam sarkastycznie, przewracając oczami. Jak mi już tego brakowało!

- Doprawdy?

- A to nic nie wiesz?- zapytałam, kątem oka zerkając na Piotra. Jednak musiałam sprawdzić jak tam się mają sprawy z jego humorem.

- Wiem jedynie tyle, że mam Cię zabrać do Warszawy.

- Szybki jesteś Piotruś…- powiedziałam pod nosem, już nawet nie udając, że się na niego patrzę.- Co jak co, ale nie sądziłam, że tak szybko załatwisz mi transport.

- No widzisz, dobrze, że sama na to wpadłaś i się spakowałaś…- powiedział również wkurzony, mierząc mnie od góry do dołu.

- Doobra, przestańcie się kłócić.- przemówił Krystian, spoglądając na nas obojga zdziwiony.

- Ale kto się kłóci?!- odparliśmy w jednej chwili wspólnie z Piotrem, przez co chciało mi się śmiać. Niestety musiałam zachować dystans i udawać, że nic mnie to nie rusza. Bądź co bądź, dalej byłam na niego wściekła!

- Piotr umiera i nie chce się leczyć, ja dopiero przeżyłam operację podczas której usunięto mi ciążę i jakby tego wszystkiego było mało, to jeszcze mój ukochany mąż porównuje mnie do swojej eks i dodatkowo myśli, że go okłamuje.- aż wzruszyłam ramionami.- Po prostu możesz nam pozazdrościć.- dodałam z sarkazmem…

Chyba zatkało nieco Krystiana ponieważ nie odezwał się ani słowem. W sumie trochę informacji mu przekazałam jak na jeden raz. Trochę dużo!

- Hana, czy możemy porozmawiać na spokojnie?- zapytał się po jakimś czasie Piotr, delikatnie łapiąc mnie za rękę.

Nie musiałam długo czekać, by zabrać dłoń spod jego uścisku. Co on sobie wyobrażał? Że od tak zapomnę to o czym mówił? Jeśli tak, to się mylił.

- Myślę, że póki co nie mamy o czym. Wszystko mi już dzisiaj dosadnie wyjaśniłeś.

- Nie zachowuj się jak dziecko…- dodał pod nosem, sam nadąsany.

- Ja? Spójrz na siebie! To nie ja co chwile miewam humorki i nie myślę tylko o sobie.

- Krystian…- zwrócił się Piotr w stronę kuzyna, przez co ten już chciał wyjść.

Musiałam zamknąć mu przed nosem drzwi, by nigdzie nie wychodził. Nie chciałam zostać z Piotrem sam na sam, bo wtedy bym mu uległa, na co nie mogłam sobie po prostu pozwolić. Nie tym razem.

- Chcesz rozmawiać? Proszę bardzo.

- Nie możemy na osobności?

- Chyba Krystian już wie o wszystkim, nieprawdaż?- byłam bardzo arogancka, ale to wszystko przez te emocje, które się we mnie kłębiły.

- Jak wolisz.- Piotr tylko wzruszył ramionami, udając, że nic go to nie rusza…- Wieczorem lecę do Szwecji.- oznajmił, po czym wyszedł trzaskając drzwiami.

Czy mi się zdawało, czy za bardzo przegięłam? Spojrzałam tylko na Krystiana, który również miał oschłą minę… Po prostu świetnie!

Myślicie, że Piotr wyjedzie sam do Szwecji?

KOOOMENTUJCIE !

Ps. Jak sobie wyobrażacie Piotra z opowiadania:)?