Opowiadanie 2.Cz.73 ♥

WIEM, ŻE Z OPÓŹNIENIEM, ALE JEDNAK NIE POTRAFIĘ PISAĆ JUŻ TAK SZYBKO JAK KIEDYŚ :D

MIMO TO, ŻYCZĘ MIŁEGO CZYTANIA! Taki jakiś hot + nagły zwrot akcji!

Plus zapraszam na genialne opo AGI :*

 http://hapi-opobyaga.blogspot.com/

Dojechałam do kliniki w naprawdę ekspresowym tempie. W tej chwili nie liczyło się dla mnie nic, prócz Maciek i jego zdrowie. Jako, że nie chcieliśmy angażować w tą całą sytuację kogoś spoza wtajemniczonych osób, musiałam asystować Piotrowi podczas operacji. Kategorycznie nie powinniśmy tego robić z dwóch powodów. Po pierwsze Piotr jest słaby i jakakolwiek infekcja może spowodować, iż nie odbędzie się jego operacja. Po drugie jestem ginekologiem, a nie chirurgiem. Nie powinnam się na to zgadzać, ale niestety na takie rzeczy jest już za późno.

Obecnie znajduje się ze swoim własnym mężem na bloku operacyjnym, gdzie dosłownie łamiemy prawo. Czy jest to takie ważne, w obliczu życia i śmierci? Mam nadzieję, że nie!

Kiedyś miałam do czynienia z takimi operacjami, ale było to chyba pół wieku temu. Nawet nie mogłam zapanować nad tym, jak bardzo trzęsły mi się dłonie.

- Hana.. Zawołaj jakąś pielęgniarkę, bo w takim stanie mi nie pomożesz.

- Dam radę.- wmawiałam to chyba bardziej sobie, niżeli Piotrowi.

- Jasne.- Gawryło w końcu uniósł wzrok w moją stronę, przez co zobaczyłam, że jest całkowicie poważny.- Pomyśl o nim..- Piotr wskazał na Maćka.- Chyba chcesz, żeby przeżył.

- Przecież nikt nie może o tym wiedzieć. Jak Ty to sobie wyobrażasz?!- nie wiem czemu się nawet uniosłam. Nie mogłam wbrew pozorom pokazać, jaka jestem słaba.

- Dobrze, koniec rozmowy. Wyjdź stąd.- Piotr mówił to takim poważnym tonem, że aż się przeraziłam. Naprawdę jest do tego zdolny, by wyrzucić mnie z sali? Jakoś nie chciało mi się w to wierzyć.

- Nie wyjdę.- powiedziałam nieco ciszej.- Zostanę tutaj i razem skończymy to co zaczęliśmy.

No i zostałam. Wbrew pozorom całkiem zaradnie udało nam się zakończyć operację. Mimo, że kosztowało mnie to wiele nerwów to się nie poddałam. Wiedziałam, że nie mogę się poddać i po prostu tego nie zrobiłam.

Siedziałam właśnie na korytarzu, czekając aż Piotr z Anetą ustalą wszelkie sprawy i przede wszystkim wersje wydarzeń. Sama nie chciałam brać już w tym dłużej udziału, ponieważ mina Piotra mówiła sama za siebie. Już tylko czekałam, aż ponownie będzie mówił mi swoje wywody odnośnie sytuacji na bloku. Co poradzę na to, że jestem uparta? Od tak się nie zmienię i chyba nawet nie mam zamiaru!

- Jedziesz do domu?- to pytanie spowodowało, że dopiero „wróciłam na ziemię”.

Spojrzałam wielkimi oczyma na Piotra, czekając aż zacznie prawić mi te swoje wywody, lecz nic z tych rzeczy nie miało miejsca.

- No raczej, o ile się upewnię, że z Maćkiem jest wszystko w porządku.

- Jego stan jest stabilny.. Jedź do domu, odpocznij. Proszę.

Dopiero na te słowa wstałam z miejsca, przez co znalazłam się niemalże twarzą w twarz z moim mężem. Nie wiem czemu w tej właśnie chwili poczułam, że bardzo mi go brakuje. Już nic nie mówiąc zrobiłam krok do przodu, przez co dosadnie wtuliłam się w jego silne ramiona. Nie musiałam długo czekać, by tylko mocniej zagarnął mnie w swoim uścisku. Było mi teraz dobrze. Kiedy jeszcze przymknęłam oczy, Piotr ucałował mnie w sam czubek głowy, jak to lubiłam najbardziej.

- Ty tutaj zostajesz?- zapytałam, kiedy zobaczyłam jego przygnębiony wzrok.

- Tak.- odparł Gawryło prawie, że szepcząc.

- W takim razie ja także.- myślałam, że go to ucieszy… Niestety wyraz jego twarzy mówił sam za siebie. Jak zawsze!- Coś nie tak?- dopytałam, kiedy to Piotr milczał.

- Wiesz, że jutro mam operację.

- No tak.- dalej nie rozumiałam, o co mu chodzi.

- Dlatego już dzisiaj mam zostać na obserwacji…- Piotr w końcu odsunął się ode mnie na kilka kroków do tyłu, całkowicie poważny.- Nie potrzebuję Twojej litości Hana.. Wiem co zrobiłem i naprawdę niczego od Ciebie nie oczekuję.

- Naprawdę uważasz, że to łaska?- całkowicie tego nie kontrolując podniosłam nawet głos.- Kocham Ciebie i tylko to się liczy.

- Mówisz tak teraz, a nie wiesz co będzie za rok.- po tych słowach Piotr obrócił się na pięcie i opuścił korytarz, wchodząc do jakiejś sali znajdującej się na samym końcu.

Miałam w tej chwili dosyć. Serdecznie dosyć Piotra i tej całej cholernej sytuacji! Pierwsza myśl jaka mi się nasunęła to taka, by opuścić klinikę i faktycznie odpuścić. Niestety serce mi na to nie pozwoliło. Wzięłam dwa głębsze wdechy, po czym udałam się w ślad za Piotrem. Niepewnie złapałam za klamkę otwierając drzwi, za którymi zobaczyłam swojego męża stojącego przy oknie. Swoją drogą była to chyba jakaś sala dla VIP’ów, zważając na luksusy jakie się tutaj znajdowały.

Chyba niczym to pomieszczenie nie przypominało szpitalnego pokoju. Przede wszystkim sam kolor ścian, który był żółty, a nie biały jak w pozostałych pomieszczeniach. Co więcej to wielkie łóżko, niczym nie przypominające szpitalnej kozetki. Wielki, płaski telewizor też mówił dużo za siebie.

- Co to jest?- zapytałam wbrew pozorom normalnie, rozglądając się dookoła.

- Poprosiłem Anetę, żeby to zorganizowała. Co prawda nie chodziło mi o takie luksusy, ale skoro mam tutaj spędzić najbliższe tygodnie to może i nawet lepiej, że tak ją poniosło.- odparł Gawryło, podchodząc wolnym krokiem w moją stronę.

Przez to, że patrzył mi się tak głęboko w oczy nic nie odpowiedziałam. Kiedy jeszcze stanął tak blisko mnie, kładąc dłoń na mojej tali myślałam, że dosłownie zwariuje.

Wszystkie moje zmysły krążyły ku niemu. Czemu zawsze, nawet w takich okolicznościach działał na mnie jak najlepszy afrodyzjak? Zgaduję, że to jest właściwe pytanie.

- No i co Ty robisz?- zapytałam ledwo co mając siły, ponieważ pieszczoty Piotra jak i namiętne pocałunki wzdłuż całej szyi wyprowadzały mnie z równowagi. Dosłownie w głowie miałam tylko jego!

- Rano nie było nam dane, więc musimy to nadrobić.- odparł w przerwie między pocałunkami.

Wtedy też poczułam, że zrobił mi na dekolcie stosunkowo małą malinkę! Nie wiem czemu, ale właśnie to wprowadziło mnie w szał.. Szał pożądania…

W dosłownie ułamkach sekund znalazłam się na tym olbrzymim łóżku. Piotr przywarł mną do materaca, całym swoim ciężarem, przez co się dosłownie zapadliśmy. Tradycyjnie przez to zaczęłam się śmiać, jak i z resztą mój mąż. Szczerze powiedziawszy, to nawet nie wiem, kiedy mój kitel wylądował gdzieś obok łóżka. Kiedy w dodatku Piotr ściągnął ze mnie moją koszulkę, nie mogłam być dłużna. Zamiast zajmować się drobiazgami, od razu zabrałam się za rozpinanie jego paska od spodni w wiadomym celu!

Wiedziałam, że sprawiam mu tym przyjemność. Niby zawsze udawał, że to on rządzi, lecz naprawdę podobało mu się, kiedy to ja przejmowałam inicjatywę w naszej sypialni. Fakt, że nie jesteśmy teraz w domu dodawał temu wszystkiemu tylko więcej pikanterii!

- Naprawdę chcesz to zrobić.. tutaj?- dopytywałam dalej, błądząc już w obłokach.

Nie moja wina, że nie byłam w stanie racjonalnie myśleć. Kiedy zamiast jakiejkolwiek odpowiedzi poczułam jak Piotr umiejętnie ugniata moje obie piersi słowa były już zbędne. Jednak to prawda, że w życiu bywają sytuację podczas których wystarczy jedynie czyjaś obecność.. bez słów… Niby taki banał, a jednak istnieje!

Reszta działa się już stosunkowo szybko, pomijając wszelkie gry wstępne. W sumie nic w tym dziwnego, zważywszy na to, iż w każdej chwili mógł ktoś tutaj wejść. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie robiłam TEGO na parceli publicznej.

Byłam naga. Naga od stóp do głów i właśnie dlatego poczułam, że moje policzki się całe czerwienią. Kiedy jeszcze Piotr patrzył na mnie takim zagadkowym spojrzeniem, dosłownie się rozpływałam. Wszystko dlatego, że te wszystkie rzeczy jakie ostatnie miały miejsce spowodowały, iż się od siebie odsunęliśmy. Nie pamiętam kiedy ostatnio spałam z Piotrem i tylko wyłącznie dlatego czuje się obecnie dziwnie!

Kiedy wszedł we mnie poczułam go w sobie chyba maksymalnie. Najwyraźniej nie tylko mi tego brakowało. Kilka sprawnych ruchów wystarczyło, bym całkowicie rozpadła się na kawałki! Przez to, iż tak mocno to wszystko przeżywałam, nie kontrolując siebie przejechałam paznokciami po jego nagich plecach, powodując spore zaczerwienienie. Myślałam, że będzie miał mi to za złe, lecz nie. To co zrobiłam, wywołało na całym jego ciele dreszcze, które przeszły nawet na mnie.

Po krótkiej chwili i Piotr doszedł, opadając na mnie całym ciężarem swojego ciała. Oddychaliśmy ciężko, a mimo to na twarzy mieliśmy szerokie uśmiechy. Gdy w końcu Gawryło zszedł ze mnie zakładając bokserki, nachylił się jeszcze by dać mi buziaka w sam czubek mojej głowy. Takie najmniejsze gesty z jego strony cieszyły mnie chyba najbardziej!

- Idę zobaczyć co z Maćkiem.- oznajmił, zakładając na siebie kolejne rzeczy ze swojej garderoby.

- Zaraz do was przyjdę.- mówiąc to, cały czas się uśmiechałam.

Piotr wyszedł pozostawiając mnie samą. Dzięki temu miałam motywację, by jak najszybciej się ubrać. Co by to było, gdyby ktoś nas przyłapał?! Wolałam nie wiedzieć…

Kiedy jako tako ułożyłam swoje włosy, wyszłam jak gdyby nigdy nic z tego pokoju. W głębi duszy czułam ogromną euforię, lecz nie mogłam przecież paradować po całej klinice z uśmiechem na twarzy, zwłaszcza, iż prawdopodobnie mój przyjaciel walczy w tej chwili o życie!

Szybko znalazłam się na oddziale Maćka. Kiedy jednak chciałam wejść na jego salę, drzwi były zamknięte. W jednej chwili ogarnęło mnie złe przeczucie. Pociągnęłam jeszcze kilka razy za klamkę, całkowicie na marne. W końcu odeszłam kilka kroków, by zobaczyć cokolwiek przez żaluzje w szybie. Nie mogłam po prosu uwierzyć w to co widzę! Moje oczy wypełniły łzy, a kolana zrobiły się jak z waty! Dlaczego?! Dlaczego właśnie to, miało teraz miejsce?!...

KOOMENTUJCIE BO TO MOTYWUJE ♥

W NEXCIE BĘDZIE SIĘ DZIAŁO ! <3