Opowiadanie 4.Cz.31 - Coś całkiem innego.

Hejka!

Łapcie nexta! Mam nadzieję, że się spodoba :)

Coś całkiem innego cz.31

- Nie wyjeżdżaj.- powtórzyłam z jeszcze większa powagą. Z całej siły ściskałam ramię Piotra, mając nadzieję, że mnie posłucha.. że choć ten jeden raz, nie postawi na swoim.- Zapomnijmy o ostatnich tygodniach. Proszę.- mówiłam dalej, kiedy to on milczał, wpatrując się we mnie tak, jakby niczego więcej dookoła nie dostrzegał.

- Powtórz.- rzekł w końcu.

- Nie wyjeżdżaj.- spełniłam jego prośbę, dzięki czemu stosunkowo szybko zobaczyłam, jak kąciki jego ust unoszą się delikatnie ku górze.- Nie wyjeżdżaj.- powtarzałam w kółko, do czasu, aż ten zaczął się śmiać.- Cieszę się, że umiem Cię jeszcze rozbawić.

- Hana…- Gawryło w jednej chwili przesunął się tak, że przyciskając mnie całym ciężarem swojego ciała do samochodu, nachylił się w moją stronę, po czym musnął delikatnie me spragnione jego dotyku i smaku wargi.- Tęskniłem za Tobą.. nadal tęsknię.

- Jestem tutaj. Twoja.. Tylko już nigdy więcej mnie nie opuszczaj..- nie zdołałam dokończyć danej myśli, ponieważ Piotr złożył tym razem na mych ustach jeszcze bardziej łapczywy pocałunek.

- Wsiadaj.- oznajmił w końcu, dysząc mi do ucha.- Drugi raz nie powtórzę, a wiesz.. Zawsze mogę się rozmyślić.- właśnie za to, Gawryło dostał ode mnie małego kuksańca w bok!

Kiedy wsiadłam do jego samochodu, natychmiast ruszył. Nie odzywał się już nic, od czasu do czasu tylko zerkając w moją stronę z nadmierną powagą.

- Dokąd jedziemy?

- Nie wiem.- odparł roześmiany.

- Jak to nie wiesz?

- Tak po prostu, nie wiem.- przerwał, przygryzając wargę, czego nigdy wcześniej u niego nie widziałam.- Chcę Cię porwać.- oznajmił po namyśle.

- Dokąd?- nie dawałam za wygraną, śmiejąc się przy tym jak nigdy.

- Bułgaria? Może Chorwacja? Co wolisz.

- Mówisz poważnie?- tym razem to mnie zaskoczył!

- Nie mógł bym żartować w takiej sytuacji, bo nie widziałem Cię stanowczo zbyt długo.

Dosłownie zabrakło mi tchu. Nie mogłam uwierzyć, że siedzę w jego samochodzie, a w dodatku planuje z nim urlop? Myśl, by spędzić z nim tyle czasu sam na sam, dosłownie powodowała u mnie gęsią skórkę.

- Piotr, powiedz mi w końcu gdzie jedziemy!

- Do Ciebie.

- Do mnie? Po co?

- Hana..- tylko tyle powiedział, wpatrując się we mnie dwuznacznie.

I właśnie wtedy, rozdzwonił się jego telefon. Nie chciałam podsłuchiwać, ale byłam pewna, że rozmawia z jakąś kobietą. Odpowiadał tylko jakimiś półsłówkami, zwyczajnie niezbyt chętny do dalszej rozmowy.

- Przepraszam. Sprawy sprzedaży apartamentowca.- powiedział, gdy tylko skończył rozmowę.

- To jednak go sprzedałeś?

- Tak, kilka dni temu. Ze względu na to przyjechałem do Warszawy i…

- I?- zagadnęłam.

- I po to, by dać wypowiedzenie Tretterowi.

- Słucham?- nawet nie kryłam tego, jak bardzo mnie zdziwił i równie mocno wkurzył!- Dlaczego chcesz rzucić pracę, tak z dnia na dzień?!

- Nie rzucam jednak.- odparł dalej poważny, kładąc rękę na moim udzie.- Wziąłem urlop. No właśnie, urlop.- powiedział jakby do samego siebie, sięgając ponownie po telefon.

Jak się okazało po krótkiej chwili, zadzwonił do Trettera z prośbą, by ten dał mi kilka dni wolnego. Nawet się nie zdziwiłam, kiedy Stefan wyraził zgodę.

Zatrzymaliśmy się pod moim blokiem, pośpiesznie wysiadając z auta.

- Ktoś jest u Ciebie?- zapytał Gawryło, kiedy to ja szarpałam się z torebką by znaleźć w niej klucze.

- Nie wiem, oby, bo inaczej tam chyba nie wejdziemy.

- Oby nie.- odparł od razu Piotr, szepcząc mi do ucha.

I właśnie wtedy, kiedy dopiero dotarło do mnie co on zamierza, Asnat otworzyła nam drzwi, równie zdziwiona naszym widokiem, co ja jej.

Miała być u Natana. Najwyraźniej nie tylko u mnie i u Piotra bywają gorsze momenty!

- Co tutaj robisz?- zapytałam na wstępie.

- Mieszkam.- odparła szybko, patrząc na Piotra.- Coś się stało, że Cię tu widzę?- zapytała niezbyt miło.

Nic też w tym dziwnego. Od kilku dni, dosłownie co wieczór przeżywałam jej tą całą sprawę z Piotrem, w przerwach od płaczu. Była na niego wściekła, jak z resztą ja sama. Najwyraźniej tak już działa przyjaźń!

- Nic.- powiedział szybko Piotr. Miał chyba nawet coś dodać, kiedy to nagle zza ramienia Asnat dosłownie wynurzył się Natan!

Panowie od razu rzucili się sobie w ramiona – nic w tym dziwnego, skoro od zawsze byli dla siebie jak bracia.

Poklepali się jeszcze po ramieniu, po czym nastała cisza. Chyba każdy z tu obecnych, wiedział co ostatnio miało miejsce między mną a Piotrem i przez to było tak niezręcznie! Co poradzić?

- Macie plany na najbliższe dni?- zagadnął Gawryło.

Na jego pytanie, Natan tylko spojrzał na Asnat, która dalej wydawała się jakaś nieobecna.

- Powiedzmy.- odparli niemalże jednocześnie.

To tylko utwierdziło mnie w tym, że coś się między nimi wydarzyło. Coś, co jest nie tak. Wiedziałam, że tylko mnie może to wyznać moja przyjaciółka! W końcu od tego mnie ma, nieprawdaż?!

- Szkoda, myślałem, że spędzimy we czwórkę trochę czasu.

- A wy? Co macie w planach?- dopytywał Natan.- Swoją drogą, dobrze widzieć was razem.

- Robimy sobie kilka dni wolnego. Musimy zregenerować siły.

- Ta jasne, siły.- Natan zaczął się śmiać, przez co atmosfera się nieco rozluźniła.

- Asnat, pozwól na chwilę.- rzekłam, biorąc przyjaciółkę pod rękę.

Poszłyśmy do mojej sypialni, gdzie natychmiast spojrzałam na nią wymownie. Czekałam aż sama zacznie mówić, co takiego się stało między nią a Natanem, lecz ona chyba nie miała takich planów..

- Powiesz wreszcie co Cię gryzie?- przemówiłam pierwsza.

- Nic.

- Jasne Asnat. Przecież widzę.

- Nie mówiłaś mi przypadkiem jeszcze wczoraj, że go nienawidzisz?

- To wyszło przypadkowo..- wiedziałam, że to jednak ja pierwsza muszę się jej zwierzyć.- Skończyłam dyżur i miałam wracać do domu, kiedy to go zauważyłam. Poszłam za nim, kiedy ten odszedł bez słowa. Powiedział mi, że wyjeżdża, a ja.. ja mu zabroniłam. To znaczy, poprosiłam go, by tego nie robił. No i…- przerwałam, wpatrując się na szerokie oczy przyjaciółki.- No i przyjechaliśmy tutaj, ale teraz słucham, co się takiego wydarzyło między Tobą a Natanem!- wiedziałam, że nie dam jej tak łatwo za wygraną.

- Daj spokój Hana. Chyba właśnie wpadłam po uszy.

- To znaczy?

- No wpadłam.. a właściwie, to wpadliśmy.

- Jesteś w ciąży?

- A nie widzisz, jak bardzo się cieszę?!- Asnat tylko wzruszyła ramionami.

Chyba nie tego oczekiwała. Nie ona. Zawsze była szalona, oczywiście pozytywnie. Szukała wrażeń i przygód, a nie ustatkowania, męża czy dzieci. Właśnie pod tym względem się tylko różniłyśmy.

- Wiesz, że dacie radę? Dziecko, to najwspanialsza rzecz na całym świecie.

- Pewnie. Pomijając szczegół, że wczoraj zerwaliśmy.

- Słucham?

- No tak. Pokłóciliśmy się i zerwaliśmy. A dzisiaj… Okazało się, że jestem w ciąży, więc od razu do niego zadzwoniłam. Natan przyjechał kilka chwil przed wami, dlatego też jest taki niemrawy.

- Jak zareagował?

- Dziwnie.- odparła Asnat, siadając przy łóżku. Podciągnęła kolana pod samą brodę, chowając jednocześnie głowę.- Ucieszył się.- dokończyła po chwili.

- Dacie radę.- powtórzyłam ponownie, siadając przy przyjaciółce.

Przytuliłam ją, a ona nie protestowała. W tej chwili, było mi aż głupio wyjeżdżać na jakieś beztroskie wakacje z Piotrem, kiedy to jej świat się zawalił!

Wiedziałam jednak, że my również potrzebujemy naładować baterie! W końcu, po takiej przerwie, było to wręcz konieczne!

***

Nastał wieczór. Dopiero po kilku dobrych godzinach, kiedy to przegadałam je z Asnat, wyjechaliśmy z Piotrem z Warszawy. Byłam tak bardzo padnięta, że zdołałam tylko wysłać do Harela krótkiego sms’a, że kilka dni mnie nie będzie. Miałam nadzieję, że nie będzie dopytywać, co się takiego stało. Chciałam mieć spokój. Chciałam po prostu zamknąć się gdzieś z Piotrem i nie dopuszczać do siebie rzeczywistości.

- Powiesz mi w końcu, dokąd lecimy?- zapytałam, obserwując jego każdy ruch.

Prowadził skupiony samochód, od czasu do czasu zerkając w moją stronę. Wiedziałam, że coś go gryzie, ale chyba nie chciał mnie zadręczać pytaniami. Za to byłam mu bardzo wdzięczna!

- Najpierw jedziemy do Lublina. Musisz kogoś poznać.

- Jowitę?- w jednej chwili oprzytomniałam.- Znalazłeś ją? Wybaczyła Ci?

- Tak, tak i tak.- odparł roześmiany.- Wiedzie spokojne życie. Ma wspaniałego męża i jeszcze lepszego synka. Jak ich poznasz, to sama zrozumiesz.

- A co jeśli mnie nie polubi?

- Polubi. Uwierz.- Gawryło puścił do mnie szybko oczko, po czym się uśmiechnął.- Prześpij się. Jak dojedziemy na miejsce, to Cię obudzę. Później nie będziesz miała czasu na spanie.

- Mówisz?- zapytałam, patrząc na niego dwuznacznie.

- Obiecuję.- powiedział zadowolony.

***

Tak jak sugerował Piotr, zasnęłam. Spałam chyba całą drogę, a że nie mieliśmy żadnych postojów, czas zleciał mi niezmiernie szybko.

Obudził mnie dopiero przy jednym z większych domów. Mogłam się tylko domyślać, że to dom jego siostry. Przetarłam delikatnie oczy, rozglądając się dookoła.

- To tutaj?- zapytałam z lekką chrypką w głosie.

- Tak.

- Która godzina?

- Wczesna.

- Wypada nam tak wcześnie składać wizytę?

- Kiedy spałaś, zadzwoniłem do Jowity. Powiedziała, że przygotuje dla nas pokój, także nie ma problemu.

Pokiwałam na jego słowa tylko delikatnie głową, ponownie patrząc w stronę domu. Może to i głupie, ale poczułam dziwne ukłucie w żołądku. Tak, jakbym się bała poznać jego siostrę! Co, jeśli mnie nie polubi? Jeśli nie przypadnę jej do gustu?

- Nie martw się, na pewno się polubicie.- powiedział Gawryło, zupełnie jakby czytał w moich myślach.- Gotowa?- zagadnął, odpinając pasy.

Pokiwałam wtedy tylko głową, czekając na rozwój wydarzeń!

Weszliśmy do tego ogromnego, a zarazem równie pięknego domu w całkowitej ciszy.

Piotr najwyraźniej już trochę poznał to miejsce, ponieważ bez problemu poprowadził nas na piętro, gdzie natychmiast znalazł pokój, który był przygotowany jak widać dla nas.

- Chcesz pierwsza wziąć prysznic?- zasugerował Piotr, podając mi jeden z ręczników.

Miałam już coś odpowiedzieć, kiedy to rozległ się płacz. Najwyraźniej musieliśmy obudzić małego, przez co się tylko bardziej zestresowałam!

- To chyba oznacza pobudkę.- rzekł roześmiany Gawryło, biorąc mnie za rękę.- Chodź, poznasz przystojnego faceta. Ale oczywiście, nie tak przystojnego jak ja.

- No bardzo śmieszne.- odparłam, przewracając oczami.

Kilka chwil później weszliśmy do niewielkiego pokoju, który był cały niebieski. Chłopczyk dalej płakał, a jego rodzice najwyraźniej nie zdążyli jeszcze tu dotrzeć.

Piotr od razu nachylił się nad jego łóżeczkiem, biorąc malca jednocześnie w ramiona.

- Cześć mały.- zaczął z nim rozmawiać.- Przywiozłem Ci gościa. Całkiem miła z tej Pani osóbka, muszę przyznać. Tylko się w niej nie zakochaj, bo jest już zajęta. A wiesz.. Nie wolno wujkowi odbijać kobiety.

- Twórczo braciszku.- powiedział ktoś, wchodząc do sypialni chłopca.

Musiała to być siostra Piotra. Stała w szlafroku, zaspana. Kiedy tylko mnie ujrzała, uśmiechnęła się od ucha do ucha.

- Ty jesteś zapewne Hana?- zapytała, wyciągając dłoń.- Jowita, siostra tego tu..

- No dokończ.- dopowiedział roześmiany Piotr, przytulając małego.

- Miło mi.- odezwałam się w końcu, czując jak napięcie wreszcie ze mnie schodzi.

Myślałam, że to już koniec wrażeń jak na ten dzień, lecz wtedy, u progu drzwi pojawił się mężczyzna. Mężczyzna, z mojej przeszłości. Dalekiej przeszłości, którego swego czasu, bardzo dobrze znałam.

Chyba obydwoje na swój widok zrobiliśmy dziwne miny!

- Wiktor?

- Hana?

Powiedzieliśmy jednocześnie. Nasze miny i tak nie były tak spektakularne, jak Jowity i Piotra!

KOOOMENTUJCIE!