Opowiadanie 4.Cz.36 - Coś całkiem innego.

Miłego czytania!

Kolejna część True, ale za to na dniach epic powinno się pojawić:)

Coś całkiem innego cz.35

Patrzyłam mu prosto w oczy. Czułam, że zaraz eksploduję. W jego spojrzeniu, nie było blasku. Nie było tego, co zawsze, gdy na mnie patrzył. Zero iskier, zero przyciągania…

Wyglądał tylko na zaskoczonego i nieco zmartwionego? Sama nie wiedziałam..

- Przepraszam. Co Pani powiedziała?- zapytał zmieszany.- Znamy się?

- Koleżanka Pana z kimś pomyliła.- wtrąciła się Asnat.

- Przestań!- furknęłam na przyjaciółkę, ponownie się jej wyrywając.- Nie udawaj, że mnie nie pamiętasz Piotrze.

Mężczyzna wyglądał na sfrustrowanego. Patrzył się na mnie niemym wzrokiem. Nie wiedziałam, czy się ze mnie zgrywa, czy po prostu.. mnie nie pamięta.

- Chciałbym pamiętać tak piękną kobietę.. Ale niestety, chyba z kimś mnie mylicie. Nazywam się Paweł Karmos i naprawdę, po raz pierwszy widzę panie na oczy.

- Hana daj spokój.- mówiła dalej Asnat, cały czas nie spuszczając ze mnie swych rąk.- Nie wiem o co tutaj chodzi, ale musimy na spokojnie to wszystko przemyśleć.

- Ty nie udajesz?- zapytałam znowu tego faceta, nie spuszczając z niego oczu.

- Paweł, co się dzieje?- głos kobiety, która wcześniej mu towarzyszyła sprowadził mnie dosłownie na ziemię.

- Nie wiem mamo. To nic takiego.

Mamo?! Co to wszystko do cholery jasnej znaczyło? Widziałam, że kobieta była starsza ale.. MAMO?! Naprawdę zaczęłam tracić cierpliwość. Spojrzałam na kobietę i nie wiedząc czemu, wydała mi się znajoma. Tak jakbym ją już kiedyś widziała.. I właśnie wtedy, przypomniałam sobie słowa Piotra sprzed jego rzekomej śmierci:

„Wydawało mi się, że to moja matka” – czy to mogło być realne? W głowie miałam istny galimatias!

Faktycznie ktoś nas wtedy śledził i obserwował, ale w życiu nie powiedziałabym, że to może być matka Piotra i Jowity! Dobre żarty, bo ponoć nie żyła!

Czy u nich to już jakaś tradycja w rodzinie?!

- Co mu zrobiłaś?- zapytałam ze łzami w oczach tej starszej kobiety.

Chyba wiedziała co mam na myśli, ponieważ natychmiast spoważniała. Szarpnęła Piotra tudzież Pawła za rękę i chciała odejść, lecz wtedy, nie panując nad emocjami, również chwyciłam mężczyznę za dłoń.

Kiedy to zrobiłam, od razu przeszył mnie dreszcz. Chyba jego również, ponieważ zatrzymał się w pół kroku, patrząc na miejsce, gdzie nasze ciepłe dłonie się łączyły.

Uniósł ponownie na mnie wzrok, z nieco pociemniałymi oczami.

- Paweł, idziemy!- powtarzała kobieta, lecz on patrzył dalej na mnie niemym wzrokiem.

- Masz poniżej pępka, niewielkie znamię. Od urodzenia. Z jednej strony przypomina pieprzyka, z drugiej bliznę.

- Skąd Ty to..

- Od Ciebie.. Sam mi to powiedziałeś.- urwałam, badając jego reakcję. Już nawet nie panowałam nad łzami, które dosłownie spływały po moich policzkach.- Czemu udajesz, że mnie nie pamiętasz?- zapytałam niemalże szeptem.

- Nie udaję. Naprawdę Cię nie znam.

- Dobra, nieważne!- krzyknęła Asnat, odsuwając mnie od tego faceta.- Nie wiem w co Ty pogrywasz Gawryło, ale lepiej stąd odejdź, zanim skwaszę Cię na marne jabłko! A jeżeli jednak sobie przypomnisz, jak totalnie zawaliłeś życie mojej najlepszej przyjaciółce i swojej córce, to miej odwagę i przyjdź do Leśnej Góry. To szpital, gdybyś nie pamiętał!- cały czas krzyczała, ciągnąc mnie jednocześnie do restauracji.

Ta starsza kobieta, robiła praktycznie to samo z Piotrem, czy tam Pawłem.

Pamiętam już z tego wieczoru jak w strzępach, kiedy to Asnat opowiadała tą całą irracjonalną sytuację Lenie, a potem Michałowi. Stwierdziła, że nie można go okłamywać. Nie po tym, jaki okazał się uczynny i pomocny przez te lata..

Na drugi dzień leżałam w łóżku i dosłownie nie miałam siły się z niego podnieść. Michał, jak przystało na dżentelmena nocował na kanapie w salonie. Nie chciał naruszać mojej prywatności. Tak naprawdę widział jak cierpię. Wiedział, że nigdy nie darzyłam go taką miłością jak Piotra i najpewniej się obawiał, powrotu tego drugiego.

Czy to nie jest abstrakcyjna sytuacja? Przez tyle lat, starałam się o nim zapomnieć. Uporządkować życie. Stworzyć dom, dla Milenki. A tu przez jeden wieczór, jedną chwilę, wszystko co udało mi się stworzyć przez te lata, runęło jak jakiś niestabilny domek z kart. To się nazywa szczęście w nieszczęściu! Dosłownie!

- Hana.- usłyszałam cichy głos Michała, kiedy to przysiadł się na skraju naszego łóżka. Położył mi rękę na biodrze, najpewniej chcąc dodać mi otuchy. Niestety, nawet to mi nie pomagało.- Zadzwonić do Trettera?

- Po co?- wyrwało mi się nieco opryskliwie.

- Masz dzisiaj dyżur.

- Pójdę. Dam radę.. nie martw się o mnie.

- Łatwo mówić, kiedy kobieta za którą oddałbym życie, rozpacza, ponieważ powróciła jej dawna miłość.- mówił tak cicho ostatnie słowa, że dosłownie zrobiło mi się go szkoda. Położyłam dłoń na jego ręce, by choć trochę mógł mnie zrozumieć.

- Piotr Gawryło mnie nie pamięta. Nie wiem czy udaje, czy nie.. ale to nie jest ta sama osoba, za którą ja oddałabym życie..- znowu łamał mi się głos, ale chciałam być silna.- Nie chciałabym Cię zranić, ale..

- Już odwołałem ślub.- wszedł mi w słowo.

- Co zrobiłeś?- odruchowo tylko szerzej otworzyłam oczy.

- Hana..- widziałam, jak na siłę się tylko uśmiechnął.- Wiem, że z nim nie wygram.. i uwierz mi, że nie będę miał za złe, jeśli wszystko między wami.. się ułoży…

- A co z Tobą? Co z nami? Co z naszym domem? Co z małą?- nie mogłam powstrzymać się od zadania tych trudnych pytań.

- Może poczekamy, co pokaże nam los?- zagadnął.- Na pewno nie mówiłbym nic na razie Milenie. Dopóki nie dowiemy się co działo się przez te lata z Piotrem, nie możemy być niczego pewni.

- W porządku.- odparłam, siadając na łóżku. Patrzyłam się na Mielica i nie mogłam wytrzymać spojrzenia jego przygnębionych z bólu oczu.- Wiesz, że Cię kocham?

- Wiem.- odparł, uśmiechając się krzywo.

Taka była prawda. Kochałam go. Nie wiedziałam, czy jako przyjaciela czy jako bliską mi osobę, ale na pewno go kochałam.. W zasadzie, to on, zaraz za Milenką, zastąpił mą pustkę w sercu jaką wywołała śmierć Piotra. Nie była to jednak ta miłość, jaką przeżyłam przez bardzo krótki okres czasu z Piotrem. Nigdy nie czułam żaru w podbrzuszu, kiedy do czegoś między nami dochodziło. Nie było tego napięcia, kiedy przypadkiem się gdzieś dotknęliśmy. Nie było po prostu tej przysłowiowej: chemii.

Po niecałej godzinie byłam już na szpitalnym parkingu. O dziwo, nawet nie byłam spóźniona. Kiedy zaparkowałam samochód i z niego wysiadłam, poczułam jak ponownie grunt osuwa mi się spod nóg – otóż na jednej z ławek przed szpitalem, zobaczyłam Piotra.. albo Pawła. Już sama nie wiedziałam, jak mam go nazywać!

Niepewnym krokiem podeszłam w jego stronę, a kiedy ten zauważył, że się zbliżam, wstał z miejsca nie spuszczając już ze mnie oczu.

- Co tutaj robisz?- zapytałam wprost.

Czułam wyraźny żal względem jego osoby. Serce krwawiło mi jeszcze bardziej, kiedy mając go na wyciągnięcie dłoni, nie mogłam z tym nic zrobić..

- Nie pamiętam Cię.- zaczął powoli.- Właściwie to nie pamiętam nic, sprzed mojego wypadku.

- Wypadku?

- Ponad cztery lata temu, ocknąłem się w jakiejś zagranicznej klinice. Nic nie pamiętałem. Nawet nie wiedziałem, jak się nazywam.

- W Bułgarii.- zgadywałam.

- Powinienem wiedzieć, skąd o tym wiesz?

- Byliśmy tam razem na krótkich wakacjach, na których postanowiłeś mi się oświadczyć.

Mężczyzna aż usiadł z wrażenia na ławce, jakby dostał od kogoś w twarz. Nie wiedziałam o co chodzi, ale jednego byłam pewna. On na pewno nie udawał tego, że nic nie pamięta. Taka niestety była przerażająca prawda.

- Moja matka..

- Nie żyje. Wasi rodzice nie żyją. Tak przynajmniej mi wtedy mówiłeś.

- Nasi?- popatrzył na mnie jeszcze bardziej przerażony.
- Masz siostrę, Jowitę. Mieszka w Bydgoszczy.

- To są chyba jakieś żarty!- prawie krzyknął, zrywając się z miejsca.

- Tez bym chciała, by były to żarty.- odparłam stanowczo.

- Tamta kobieta, która nazywała Cię Twoją przyjaciółką.. wspominała coś o..

Domyślałam się o kogo mu chodzi. Nie wiem czemu, ale wcale nie zrobiło mi się cieplej na sercu, jeżeli tylko przywołałam do siebie obrazek tego człowieka, który nie był moim Piotrem, z Mileną. Na obecną chwilę na pewno nie chciałam do tego dopuścić!

- Kiedy uznano Cię za zmarłego, okazało się, że byłam w ciąży.- mówiąc to, patrzyłam mu o dziwo prosto w oczy.- Urodziłam córkę. Twoją córkę.- I dopiero na te słowa, po raz pierwszy zobaczyłam w jego oczach tak dobrze znany mi blask. Nie wiedziałam o co chodzi i może nie powinnam, ale pomyślałam, że może sobie przypomni swoje wcześniejsze życie.. Niestety – byłam zbyt naiwna.

- Nie wiem za bardzo o co tutaj chodzi, ale to wszystko.. Nie wiem, muszę to przemyśleć. To jest wręcz niemożliwe.- mówił coś jeszcze pod nosem, lecz sprawiało mi to za duży ból.

Chciałam odejść. Naprawdę. Ale wtedy on zaczął mówić, a pode mną uginały się kolana.

- Mam żonę.- zaczął powoli.- Mam dwuletniego synka.- urwał, badając moją reakcję.- do Warszawy przyjechaliśmy, ponieważ matka mojej żony nie była w najlepszej formie.. z resztą miałyście okazję się już spotkać.

- To była Twoja teściowa?

- Tak.

- I masz rodzinę..- nie zdążyłam dokończyć, ponieważ poczułam jak świat rozmazuje mi się przed oczyma.

Zgaduję, że zemdlałam. Ba! Na pewno runęłam na ziemię, po tych wszystkich nowościach od Piotra.. czy tam Pawła. Obudziłam się na szpitalnej izbie, gdzie od razu zobaczyłam Michała.. i prawdziwego ojca mojej córki..

Nie wiem co ten drugi tutaj robił, ale chciałam się podnieść na łóżku do pozycji siedzącej i wtedy poczułam, jak boli mnie głowa, przez co automatycznie się za nią złapałam.

- Hana..- Michał od razu pojawił się przy moim łóżku.- Nic Ci nie jest?- pytał zmartwiony.

- Moja głowa..

- Uderzyłaś nią w asfalt.- doszedł do mych uszu stłumiony głos Gawryły.- Nic dziwnego, że Cię boli.

- Brawo sherlock’u.- odparł pod nosem Mielic, mierząc Piotra wzrokiem.

- Co Ty tu robisz?-zapytałam Michała.

- Wiki do mnie zadzwoniła..- był zmieszany i bardzo wkurzony, więc chcąc uniknąć jego gniewu powoli podniosłam się z łóżka.- I jeszcze ta Jowita..

- Co z nią?- od razu otrzeźwiałam, patrząc na niego niemalże błagalnie.

- Wolałbym gdybyśmy zostali sami.- zasugerował chyba Piotrowi by wyszedł, lecz ten tylko wpatrywał się w naszą dwójkę bez słowa zrozumienia.

- Michał mów o co chodzi.- teraz to i ja zaczęłam tracić cierpliwość nie zważając na mężczyznę, który po raz kolejny w moim dotychczasowym złamał mi serce, mówiąc, że ma rodzinę…

- Miała wypadek.

- Z Mileną?!- prawie, że krzyknęłam zrywając się na równe nogi. Ból jaki przeszył mą głowę, był jeszcze mocniejszy niżeli ten pierwszy, po przebudzeniu.

- Nie Hana, spokojnie.. Małej nic nie jest bo była wtedy z Wiktorem, ale.. Franek.. jego stan jest krytyczny.

- Kto to jest Franek?- wtrącił się Gawryło, który nie wiedząc kiedy znalazł się stanowczo za blisko mojego boku. Chyba wyczuł, że się spięłam, ponieważ od niechcenia cofnął się o krok do tyłu.

- Twój bratanek.- powiedział niemalże szeptem Michał.

Chyba Gawryłę zatkało, ponieważ tylko stał i wpatrywał się w moje oczy.

- Musimy tam pojechać.- szarpnęłam Mielica za ramię, by się ruszył.- Pójdę tylko do Trettera i..

- Wszystko załatwiłem Hana.

Jakby tego wszystkiego było mało, do pomieszczenia weszła Wiki w towarzystwie mojego braciszka. Najpewniej dopiero co się dowiedział, że zemdlałam i chyba nie miałam okazji go poinformować, że Gawryło wcale nie umarł.

Wziął mnie w objęcia, lecz stosunkowo szybko spojrzał na Piotra tak, jakby miał ochotę go uderzyć!

- Wynoś się stąd.- powiedział Zapała, przez zaciśnięte zęby.

- Przemek daj spokój.- rzekł ostatecznie Michał, ściskając mojego brata za ramię.- I tak wychodzimy.

- Piotr, Ty nas naprawdę nie pamiętasz?- zapytała jeszcze Wiktoria, bacznie obserwując Gawryłę.

- Nie, nie pamięta!- prawie, że krzyknęłam. Moje emocje naprawdę były rozszarpane.- I szczerze? Mam to w nosie!

Z tym akcentem wyszłam z pomieszczenia, nie zważając na bliskie mi osoby. Łzy spływały po moich policzkach, ale i tak nie znaczyło to nic, w porównaniu do bólu, jak przeżywało moje serce na widok obcego Piotra…

KOOMENTUJCIE!