Czytamy ! Spodziewajcie się nexta o aktorach, także zaglądajcie :D

138. Przeszłość, zdjęcie, wyznanie..

- Szukasz tatusia ?- ponagliłam pytanie, nie mogąc ukryć zdziwienia ogarniającego całe me wnętrze..

- Tak..- odpowiedział ponownie chłopiec, ziewając jednocześnie.

Nie czekał na żadną reakcję z mojej strony. Wyminął mnie, wchodząc do mieszkania.. Od razu zamknęłam drzwi, udając się w ślad za nim do salonu.

Gdy Piotr go zobaczył, od razu zerwał się na równe nogi. Przetarł na szybko oczy, ponieważ najwyraźniej musiał przysnąć..

Chłopiec spojrzał w moją stronę pytającym wzrokiem.. Od razu zrozumiałam jego aluzję..

- To Pan, którego szukasz..- powiedziałam beznamiętnym tonem głosu.

- Nie wiedziałem, że mamy kolejne dziecko w domu..- wtrącił Piotr, kucając naprzeciw chłopca.

- Jaaasne.- odpowiedziałam bez namysłu.

To wystarczyło, żeby Piotr popatrzył na mnie tym wzrokiem.. Nie mogłam tego słuchać. Bardziej chyba nie chciałam, dlatego też dość szybko chciałam wyjść z salonu.. Niestety mój ukochany mąż mi to uniemożliwił. Podszedł do mnie i złapał mnie za rękę. Spojrzałam mu prosto w te jego zielone, głębokie oczy.

- A tym razem o co chodzi ? Co to za chłopiec ?- zapytał się mnie na ucho tak, by mały tego nie usłyszał.

Ja jedyne co zrobiłam to wzruszyłam ramionami.. Chciałam już powiedzieć, że to jego dziecko, ale choć ten jeden raz ugryzłam się w język..

Usiedliśmy razem, we trójkę na kanapie. To znaczy chłopczyk usiadł w fotelu, by móc nas lepiej obserwować..

- Więc co tu robisz ?- zaczął tym razem Gawryło, tylko mocniej ściskając moją dłoń.

- Szuka tatusia..- odpowiedziałam za chłopca, próbując wyswobodzić dłoń z uścisku Piotra, lecz jak zawsze nadaremnie.

Na chwilę nastała cisza. Piotr patrzył mi głęboko w oczy z ogromnym szokiem i jeszcze większym niedowierzaniem. Po chwili jednak przeniósł wzrok z powrotem na chłopczyka.

- Ja jestem Twoim tatusiem ?

Chłopczyk dosłownie złapał się za głowę. Pokiwał głową na boki, po czym zaczął..

- Noo skąd.. Znalazłem w domu zdjęcie. Zdjęcie, mojego tatusia i jakiegoś mężczyzny.. Z tyłu było podpisane „ Piotr Gawryło”. Gdy zapytałem czy tak nazywa się mój tatuś to mama zaprzeczyła. Pomyślałem więc, że to ten drugi mężczyzna..- mówiąc to chłopiec wyciągnął z plecaka ową fotografię. Trzymał ją dość mocno w dłoniach, intensywnie się jej przyglądając..

- Możemy zobaczyć ?- zapytałam, wyciągając rękę w stronę chłopca po fotografie..

- Proszę..- odpowiedział, podając mi ów zdjęcie.

To co zobaczyłam, a bardziej kogo na zdjęciu dosłownie mnie zszokowało.. Na zdjęciu był faktycznie Piotr, lecz w towarzystwie.. Przemka !! Tak. Przemka. 

Mojego kochanego i jedynego braciszka, który przecież jest z Wiktorią.. Od razu spojrzałam na Piotra, który beznamiętnie wpatrywał się w fotografię..

- Przemek ?- powiedział Gawryło oszołomionym głosem. Chyba był w równie mocnym szoku co ja..

- Nie wierzę..- brzmiałam równie zdziwiona.

- Znacie mojego tatusia ?!- krzyknął entuzjastycznie chłopczyk, podchodząc bliżej nas. Znowu spojrzał to na mnie, to na Piotra tymi swoimi zielonymi oczyma.

- Skąd wiesz, że ten Pan na zdjęciu to Twój tatuś ?- zapytałam.

- Zawsze męczyłem mamusię. Nigdy nie chciała mi powiedzieć prawdy. Jedyne na co się zgodziła to na to, by pokazać mi zdjęcie tatusia..- chłopczyk urwał w pół słowa, by po chwili dodać..- To wiecie kto to jest ?

- Tak wiemy.- odpowiedział tym razem Piotr.

Kiedy chciałam powiedzieć małemu, że to mój brat, akurat jak na złość w pomieszczeniu rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi. Odruchowo zerwałam się na równe nogi. Wiedziałam, że to Przemek z dzieciakami.

Tym razem równie szybko otworzyłam drzwi. Znowu się zdziwiłam, widząc samego Przemka bez dzieciaków..

- A gdzie masz moje skarby ?- zapytałam, uśmiechając się krzywo.

- No tu mamy problem.. Ale to może w środku Ci wszystko streszczę, dobrze ?- oznajmił, wchodząc do środka. Zrobił to zupełnie tym samym krokiem, co przed chwilą ten mały chłopczyk. Wydało mi się, że mam to cholerne deja vu.

- Więc ?- ponagliłam pytanie w przedpokoju, zanim zdążyliśmy wejść do salonu..

- No taką z Wiki zorganizowaliśmy im zabawę, że nie ma szans żeby wrócili do domu dzisiaj.. No chyba, że wcześniej padną ze zmęczenia..- powiedział entuzjastycznie.

- Doprawdy ? Niemożliwe..- naprawdę byłam tym zdziwiona. Moje małe szkraby, zawsze nudzą się wszystkim po dosłownie kilku minutach.

- Noo. Poważnie !

Po chwili weszliśmy do salonu. Przemka mina była bezcenna, gdy zobaczył tego małego chłopca, dyskutującego z Piotrem. Od razu spojrzał na mnie wnikliwie..

- Na jeden dzień zabraliśmy dzieciaki, a wy już kolejne zmajstrowaliście ?- zaczął Zapała, śmiejąc się przy tym w niebo głosy.

- Tak, tak. Znaleźliśmy w kapuście..- odpowiedział Piotr, podchodząc do Przemka, by uścisnąć mu dłoń w geście powitania.

Od razu wymieniłam z moim mężem porozumiewawcze spojrzenia.. Wyszło na to, że to ja będę musiała powiedzieć wszystko Przemkowi. Jak zawsze jestem od czarnej roboty :D.. No ale cóż. Wzięłam głęboki wdech, po czym powiedziałam w stronę małego..

- To jest właśnie osoba której szukasz..- oświadczyłam.

Na moje słowa, tylko mój kochany braciszek popatrzył na mnie. W jednej chwili uśmiech zszedł mu z twarzy. Po chwili jednak, przeniósł wzrok na chłopca. Tak jakby wyczekiwał jego reakcji. Sam chyba nie był świadom tego, co się za chwilę wydarzy..

- To jest mój tatuuuś ?! – krzyknął uradowany chłopiec, podchodząc w naszą stronę.

Stanął naprzeciwko Zapały, czekając na jego ruch.

- W co wy mnie wkręcacie ?- zapytał się mnie Przemek. Chciałam już mu wszystko wytłumaczyć, lecz wtedy poczułam dłoń Piotra na swojej tali. Zrozumiałam, że mam poczekać.. W zamian tego, Piotr tylko dopowiedział, zwracając się w stronę małego..

- Opowiedz Przemkowi to samo, co nam.- mówiąc to, złapał mnie za dłoń i pociągnął za sobą.. Po chwili znaleźliśmy się na balkonie. Świeże powietrze od razu rozjaśniło moje myśli.. Stałam tak, oparta o barierkę. Po chwili poczułam jak Piotr, wtula się w moje plecy, mocno przytulając. Głośno westchnął, po czym powiedział..

- Myślałaś, że o mnie chodzi.. Że ja jestem „tatusiem”.. Prawa ?- zapytał skruszonym głosem. W tej właśnie chwili złamało mi się serce..

Nie wiedziałam co mam mu powiedzieć.. Powiedzieć prawdę, że znowu w niego zwątpiłam ? Że co chwilę wątpię w jego miłość jak i wierność, kiedy on mi bezgranicznie ufa ? Miałam dosłownie mętlik w głowie, lecz nie chciałam mu sprawiać przykrości..

- Nie uwierzysz, ale nie.. Nie tym razem..- starałam się brzmieć przekonująco.. Wiedziałam, że kłamie w słusznej sprawie, choć ten jeden raz.. 

KOMENTUJCIE, PROMUJCIE, KOCHAJCIE ! 

Ps. Sądzicie, że jak zareaguje Przemek na ową wiadomość ? W ogóle spodziewaliście się, że może chodzić o Przemka ?! 

I jeszcze jedno pytanko ! Jak mam pisać dalej ? Tak jak ostatnio z perspektywy Hany, czy jak wcześniej ? Proszę o info :)